เปรียบเทียบบัญญัติสิบประการ

โปรเตสแตนต์ (ซึ่งในที่นี้หมายถึงสมาชิกของกรีก ชาวอังกฤษ และประเพณีที่กลับเนื้อกลับตัว - นิกายลูเธอรันปฏิบัติตามบัญญัติสิบประการของ "คาทอลิก") โดยปกติจะใช้แบบฟอร์มที่ปรากฏในอพยพฉบับแรกจากบทที่ 20 นักวิชาการระบุว่าทั้งสองอพยพ เวอร์ชันที่อาจถูกเขียนขึ้นในศตวรรษที่สิบก่อนคริสตศักราช

นี่คือวิธีการอ่านโองการ

แน่นอน เมื่อชาวโปรเตสแตนต์โพสต์บัญญัติสิบประการในบ้านหรือที่โบสถ์ พวกเขามักจะไม่เขียนทั้งหมดนั้นออกมา ในข้อเหล่านี้ยังไม่ชัดเจนด้วยซ้ำว่าบัญญัติข้อใดเป็นข้อใด ดังนั้นจึงมีการสร้างเวอร์ชันที่สั้นและกระชับขึ้นเพื่อให้โพสต์ อ่าน และท่องจำได้ง่ายขึ้น

บัญญัติสิบประการโดยย่อของนิกายโปรเตสแตนต์

1. เจ้าจะต้องไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากเรา
2. เจ้าอย่าทำรูปเคารพใดๆ แก่เจ้า
3. เจ้า อย่าออกพระนามพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่านโดยเปล่าประโยชน์
4. จงระลึกถึงวันสะบาโตและรักษาวันสะบาโตให้บริสุทธิ์
5. จงให้เกียรติแก่มารดาและบิดาของเจ้า
6. อย่าฆ่าคน
7. ห้ามล่วงประเวณี
8. ห้ามลักทรัพย์
9. ห้ามเป็นพยานเท็จ
10. ห้ามโลภสิ่งใดที่เป็นของเพื่อนบ้านของคุณ

เมื่อใดก็ตามที่มีคนพยายามให้บัญญัติสิบประการประกาศโดยรัฐบาลในทรัพย์สินสาธารณะ เกือบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เวอร์ชันโปรเตสแตนต์นี้จะถูกเลือกมากกว่าเวอร์ชันคาทอลิกและยิว เหตุผลน่าจะมาจากการปกครองแบบโปรเตสแตนต์ที่มีมาอย่างยาวนานในที่สาธารณะและชีวิตพลเมืองของอเมริกา

มีชาวโปรเตสแตนต์ในอเมริกามากกว่านิกายศาสนาอื่นๆ เสมอ ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ศาสนาบุกรุกเข้าไปในกิจกรรมของรัฐ ก็มักจะทำเช่นนั้นจากมุมมองของโปรเตสแตนต์ ตัวอย่างเช่น เมื่อนักเรียนถูกคาดหวังให้อ่านพระคัมภีร์ไบเบิลในโรงเรียนของรัฐ พวกเขาถูกบังคับให้อ่านฉบับแปลของคิงเจมส์ที่พวกโปรเตสแตนต์ชื่นชอบ การแปล Douay ของคาทอลิกเป็นสิ่งต้องห้าม

เวอร์ชันคาทอลิก

การใช้คำว่า "คาทอลิก" บัญญัติสิบประการมีความหมายอย่างหลวมๆ เพราะทั้งชาวคาทอลิกและนิกายลูเธอรันปฏิบัติตามรายการเฉพาะนี้ ซึ่งอ้างอิงจากฉบับที่พบในเฉลยธรรมบัญญัติ ข้อความนี้น่าจะเขียนขึ้นในศตวรรษที่เจ็ดก่อนคริสตศักราช ประมาณ 300 ปีหลังจากข้อความอพยพซึ่งเป็นพื้นฐานสำหรับบัญญัติสิบประการฉบับ "โปรเตสแตนต์" อย่างไรก็ตาม นักวิชาการบางคนเชื่อว่าสูตรนี้อาจย้อนไปถึงเวอร์ชันก่อนหน้ามากกว่าใน Exodus

นี่คือวิธีการอ่านต้นฉบับ

แน่นอน เมื่อเป็นคาทอลิก ติดบัญญัติสิบประการในบ้านหรือที่โบสถ์ พวกเขามักจะไม่เขียนทั้งหมดนั้นออกมา ในข้อเหล่านี้ยังไม่ชัดเจนด้วยซ้ำว่าบัญญัติข้อใดเป็นข้อใด ดังนั้นจึงมีการสร้างเวอร์ชันที่สั้นและกระชับขึ้นเพื่อให้โพสต์ อ่าน และท่องจำได้ง่ายขึ้น

บัญญัติสิบประการฉบับย่อของคาทอลิก

1. เรา พระเจ้า เป็นพระเจ้าของเจ้า เจ้าอย่ามีพระอื่นนอกจากเรา
2. เจ้าอย่าออกพระนามพระเจ้าโดยเปล่าประโยชน์
3. อย่าลืมรักษาวันของพระเจ้าให้บริสุทธิ์
4. จงให้เกียรติแก่บิดาของเจ้าและ มารดาของเจ้า
5. เจ้าอย่าฆ่าคน
6. เจ้าอย่าล่วงประเวณี
7. เจ้าอย่าลักทรัพย์
8. อย่าเป็นพยานเท็จ
9. อย่าโลภภรรยาของเพื่อนบ้าน
10. อย่าโลภสิ่งของของเพื่อนบ้าน

เมื่อใดก็ตามที่มีคนพยายามให้บัญญัติสิบประการประกาศโดยรัฐบาลในทรัพย์สินสาธารณะ แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ ว่าเวอร์ชันคาทอลิกนี้ ไม่ได้ใช้ แต่ผู้คนกลับเลือกรายการโปรเตสแตนต์ เหตุผลน่าจะมาจากการปกครองแบบโปรเตสแตนต์ที่มีมาอย่างยาวนานในที่สาธารณะและชีวิตพลเมืองของอเมริกา

มีชาวโปรเตสแตนต์ในอเมริกามากกว่านิกายศาสนาอื่นๆ เสมอ ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ศาสนาบุกรุกเข้าไปในกิจกรรมของรัฐ ก็มักจะทำเช่นนั้นจากมุมมองของโปรเตสแตนต์ ตัวอย่างเช่น เมื่อนักเรียนถูกคาดหวังให้อ่านพระคัมภีร์ไบเบิลในโรงเรียนของรัฐ พวกเขาถูกบังคับให้อ่านฉบับแปลของคิงเจมส์ที่พวกโปรเตสแตนต์ชื่นชอบ การแปล Douay ของคาทอลิกเป็นสิ่งต้องห้าม

บัญญัติของคาทอลิกกับโปรเตสแตนต์

ศาสนาและนิกายต่างๆ ได้แบ่งบัญญัติในลักษณะต่างๆ กัน — และแน่นอนว่ารวมถึงโปรเตสแตนต์และคาทอลิกด้วย แม้ว่าทั้งสองเวอร์ชันที่พวกเขาใช้จะค่อนข้างคล้ายกัน แต่ก็มีความแตกต่างที่สำคัญบางประการซึ่งมีนัยสำคัญสำหรับจุดยืนทางเทววิทยาที่แตกต่างกันของทั้งสองกลุ่ม

สิ่งแรกที่ต้องสังเกตคือหลังจากบัญญัติข้อแรก การนับจะเริ่มเปลี่ยน ตัวอย่างเช่น ในรายการคาทอลิกที่ห้ามการล่วงประเวณีคือบัญญัติข้อที่หก สำหรับชาวยิวและโปรเตสแตนต์ส่วนใหญ่มันคือวันที่เจ็ด

ข้อแตกต่างที่น่าสนใจประการหนึ่งเกิดขึ้นในวิธีที่ชาวคาทอลิกแปลข้อพระคัมภีร์เฉลยธรรมบัญญัติเป็นบัญญัติจริง ในหนังสือปุจฉาวิสัชนาของบัตเลอร์ ข้อแปดถึงสิบถูกมองข้ามไป ฉบับคาทอลิกจึงละเว้นข้อห้ามภาพแกะสลักเป็นปัญหาที่ชัดเจนสำหรับคริสตจักรนิกายโรมันคาธอลิกซึ่งเต็มไปด้วยศาลเจ้าและรูปปั้น เพื่อชดเชยสิ่งนี้ ชาวคาทอลิกแบ่งข้อ 21 ออกเป็นสองบัญญัติ ด้วยเหตุนี้จึงแยกความโลภของภรรยาออกจากความโลภของสัตว์เลี้ยงในฟาร์ม พระบัญญัติของนิกายโปรเตสแตนต์ยังคงห้ามไม่ให้มีรูปแกะสลัก แต่ดูเหมือนว่าจะถูกละเลยเนื่องจากรูปปั้นและรูปเคารพอื่น ๆ ได้แพร่หลายในโบสถ์ของพวกเขาเช่นกัน

ไม่ควรเพิกเฉยว่าบัญญัติสิบประการแต่เดิมเป็นส่วนหนึ่งของเอกสารของชาวยิว และพวกเขาก็มีวิธีจัดโครงสร้างบัญญัติของตนเองเช่นกัน ชาวยิวเริ่มต้นพระบัญญัติด้วยข้อความว่า "เราคือพระยาห์เวห์พระเจ้าของเจ้า ผู้ได้นำเจ้าออกจากแผ่นดินอียิปต์ ออกจากแดนทาส" ไมโมนิเดสนักปรัชญาชาวยิวในยุคกลางแย้งว่านี่เป็นบัญญัติที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในบรรดาบัญญัติทั้งหมด แม้ว่าไม่ได้สั่งให้ใครทำอะไรเลยก็ตาม เพราะมันเป็นพื้นฐานสำหรับลัทธิเอกเทวนิยมและสำหรับสิ่งอื่นๆ ที่ตามมา

อย่างไรก็ตาม คริสเตียนถือว่านี่เป็นคำปรารภมากกว่าบัญญัติจริง และเริ่มต้นรายการของพวกเขาด้วยข้อความว่า "เจ้าอย่ามีพระเจ้าอื่นใดต่อหน้าเรา" ดังนั้น หากรัฐบาลแสดงบัญญัติสิบประการโดยไม่มี "คำนำ" แสดงว่าเป็นการเลือกมุมมองของคริสเตียนต่อมุมมองของชาวยิว นี่เป็นหน้าที่ที่ถูกต้องตามกฎหมายของรัฐบาลหรือไม่?

แน่นอน ไม่มีข้อความใดที่บ่งชี้ถึงการนับถือพระเจ้าองค์เดียวอย่างแท้จริงลัทธิเอกเทวนิยมหมายถึงความเชื่อในการมีอยู่ของเทพเจ้าเพียงองค์เดียว และทั้งสองข้อความที่ยกมานั้นสะท้อนถึงสถานการณ์ที่แท้จริงของชาวยิวในสมัยโบราณ นั่นคือ การมีพระเจ้าองค์เดียว ซึ่งเป็นความเชื่อในการมีอยู่ของเทพเจ้าหลายองค์แต่บูชาเพียงองค์เดียว

ความแตกต่างที่สำคัญอีกประการหนึ่ง ซึ่งไม่ปรากฏอยู่ในรายการแบบย่อข้างต้น คือในพระบัญญัติเกี่ยวกับวันสะบาโต ในฉบับอพยพ ผู้คนได้รับคำสั่งให้รักษาวันสะบาโตให้ศักดิ์สิทธิ์ เพราะพระเจ้าทรงทำงานเป็นเวลาหกวันและทรงพักผ่อนในวันสะบาโต ที่เจ็ด; แต่ในฉบับเฉลยธรรมบัญญัติที่ชาวคาทอลิกใช้ วันสะบาโตได้รับคำสั่งเนื่องจาก "คุณเป็นทาสในแผ่นดินอียิปต์ โดยส่วนตัวแล้วฉันไม่เห็นความเชื่อมโยง — อย่างน้อยการให้เหตุผลในเวอร์ชัน Exodus ก็มีพื้นฐานทางตรรกะอยู่บ้าง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ข้อเท็จจริงของเรื่องนี้ก็คือการใช้เหตุผลนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากเวอร์ชันหนึ่งไปอีกเวอร์ชันหนึ่ง

ดังนั้น ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีทางที่จะ "เลือก" ว่าบัญญัติสิบประการ "ที่แท้จริง" ควรเป็นอย่างไร ผู้คนจะไม่พอใจโดยธรรมชาติหากบัญญัติสิบประการฉบับของคนอื่นแสดงในอาคารสาธารณะ และการที่รัฐบาลทำแบบนั้นจะถือเป็นการละเมิดเสรีภาพทางศาสนาไม่ได้ ผู้คนอาจไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่ขุ่นเคือง แต่พวกเขามีสิทธิ์ที่จะไม่มีกฎทางศาสนาของคนอื่นมากำหนดโดยพวกเขาเจ้าหน้าที่พลเรือน และพวกเขามีสิทธิ์ที่จะประกันว่ารัฐบาลของพวกเขาจะไม่เข้าข้างฝ่ายในประเด็นทางศาสนศาสตร์ แน่นอนพวกเขาควรจะสามารถคาดหวังได้ว่ารัฐบาลของพวกเขาจะไม่บิดเบือนศาสนาของพวกเขาในนามของศีลธรรมสาธารณะหรือการลงคะแนนเสียง