Geschiedenis van Yule vieringen

De heidense feestdag Yule vindt plaats op de dag van de winterzonnewende, rond 21 december op het noordelijk halfrond (onder de evenaar valt de winterzonnewende rond 21 juni). Op die dag gebeurt er iets verbazingwekkends aan de hemel boven ons: de aardas kantelt op het noordelijk halfrond weg van de zon, en de zon bereikt haar grootste afstand van het equatoriale vlak.

Wist je dat?

• Traditionele gebruiken zoals de Yule log, de versierde boom en wassailing zijn allemaal terug te voeren op de Noormannen, die dit festival Jul noemden.
• De Romeinen vierden vanaf 17 december Saturnalia, een week durend feest ter ere van de god Saturnus, met offers, geschenken en feesten.
• In het oude Egypte werd de terugkeer van Ra, de zonnegod, gevierd als dank voor het opwarmen van het land en de gewassen.

Veel culturen over de hele wereld hebben winterfeesten die in feite vieringen van licht zijn. Naast Kerstmis is er Chanoeka met zijn helder verlichte menora's, Kwanzaa kaarsen, en een aantal andere feestdagen. Als festival van de zon is het belangrijkste onderdeel van elke Yule viering licht - kaarsen, vreugdevuren, en nog veel meer. Laten we eens kijken naar de geschiedenis achter deze viering,en de vele gebruiken en tradities die zijn ontstaan rond de winterzonnewende, overal ter wereld.

Europese oorsprong van Yule

Op het noordelijk halfrond wordt de winterzonnewende al duizenden jaren gevierd. De Noorse volkeren, die deze dag Jul, Als we de IJslandse saga's mogen geloven, was dit ook een tijd van offers. Traditionele gebruiken zoals het logboek van Yule, de versierde boom en wassailing zijn allemaal terug te voeren op de Noorse oorsprong.

Ook de Kelten van de Britse eilanden vierden midwinter. Hoewel tegenwoordig weinig bekend is over wat zij precies deden, bestaan er nog veel tradities. Volgens de geschriften van Plinius de Oudere is dit de tijd van het jaar waarin Druïdische priesters een witte stier offerden en maretakken verzamelden om dit te vieren.

De redactie van Huffington Post herinnert ons eraan dat..:

Romeinse Saturnalia

Weinig culturen wisten hoe ze moesten feesten als de Romeinen. Saturnalia, dat op 17 december viel, was een feest van algemene vrolijkheid en losbandigheid dat werd gehouden rond de tijd van de winterzonnewende. Dit feest, dat een week duurde, werd gehouden ter ere van de god Saturnus en omvatte offers, het geven van geschenken, speciale privileges voor slaven, en veel feesten. Hoewel deze feestdag deels ging over het geven van geschenken, was meerbelangrijk, het was om een agrarische god te eren.

Een typisch Saturnalia-geschenk was zoiets als een schrijftablet of gereedschap, bekers en lepels, kledingstukken of voedsel. De burgers versierden hun zalen met takken groen en hingen zelfs kleine tinnen ornamenten aan struiken en bomen. Groepen naakte feestvierders zwierven vaak zingend en feestend door de straten - een soort ondeugende voorloper van de hedendaagse kerstliedjestraditie.

De zon verwelkomen door de eeuwen heen

Vierduizend jaar geleden namen de oude Egyptenaren de tijd om de dagelijkse wedergeboorte van Ra, de god van de zon, te vieren. Toen hun cultuur bloeide en zich verspreidde over Mesopotamië, besloten andere beschavingen mee te doen aan de actie om de zon te verwelkomen. Ze ontdekten dat het heel goed ging... totdat het weer koeler werd en de gewassen begonnen af te sterven. Elk jaar wordt deze cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte...en zij begonnen te beseffen dat elk jaar na een periode van kou en duisternis, de zon inderdaad terugkeerde.

Winterfeesten waren ook gebruikelijk in Griekenland en Rome, en op de Britse eilanden. Toen een nieuwe godsdienst, het christendom, opkwam, had de nieuwe hiërarchie moeite om de heidenen te bekeren, en daarom wilden de mensen hun oude feestdagen niet opgeven. Er werden christelijke kerken gebouwd op oude heidense plaatsen, en heidense symbolen werden opgenomen in de symboliek van het christendom. Binnen een paareeuwen lieten de christenen iedereen een nieuwe feestdag aanbidden die op 25 december werd gevierd, hoewel geleerden geloven dat het waarschijnlijker is dat Jezus rond april werd geboren in plaats van in de winter.

In sommige tradities van Wicca en Paganisme komt de Yule-viering voort uit de Keltische legende van de strijd tussen de jonge Eikenkoning en de Hulstkoning. De Eikenkoning, die het licht van het nieuwe jaar vertegenwoordigt, probeert elk jaar de oude Hulstkoning, die het symbool is van de duisternis, te verdringen. Het naspelen van de strijd is populair in sommige Wiccan-rituelen.