Geschiedenis van de rooms-katholieke kerk

De rooms-katholieke kerk, gevestigd in het Vaticaan en geleid door de paus, is de grootste van alle takken van het christendom, met ongeveer 1,3 miljard volgelingen wereldwijd. Ruwweg één op de twee christenen is rooms-katholiek, en één op de zeven mensen wereldwijd. In de Verenigde Staten noemt ongeveer 22 procent van de bevolking het katholicisme als de gekozen godsdienst.

Oorsprong van de rooms-katholieke kerk

Het rooms-katholicisme zelf beweert dat de rooms-katholieke kerk door Christus is opgericht toen hij de apostel Petrus als hoofd van de kerk aanwees. Dit geloof is gebaseerd op Mattheüs 16:18, toen Jezus Christus tegen Petrus zei:

Volgens Het Moody Handboek voor Theologie Het officiële begin van de rooms-katholieke kerk vond plaats in 590 CE, met paus Gregorius I. Deze tijd markeerde de consolidatie van landen die onder het gezag van de paus stonden, en dus de macht van de kerk, in wat later bekend zou staan als "de pauselijke staten".

De vroege christelijke kerk

Na de hemelvaart van Jezus Christus, toen de apostelen het evangelie begonnen te verspreiden en discipelen maakten, zorgden zij voor de beginstructuur van de vroege christelijke kerk. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, om de beginstadia van de rooms-katholieke kerk te scheiden van die van de vroege christelijke kerk.

Simon Petrus, een van Jezus' 12 discipelen, werd een invloedrijke leider in de joodse christelijke beweging. Later nam Jacobus, waarschijnlijk Jezus' broer, het leiderschap over. Deze volgelingen van Christus zagen zichzelf als een hervormingsbeweging binnen het jodendom, maar bleven toch veel van de joodse wetten volgen.

In die tijd kreeg Saul, oorspronkelijk een van de sterkste vervolgers van de vroege joodse christenen, op de weg naar Damascus een verblindend visioen van Jezus Christus en werd hij christen. Hij nam de naam Paulus aan en werd de grootste evangelist van de vroege christelijke kerk. Paulus' bediening, ook wel Pauline Christianity genoemd, was voornamelijk gericht op niet-Joden. Op subtiele wijze was de vroege kerk alverdeeld raken.

Een ander geloofssysteem in die tijd was het gnostische christendom, dat leerde dat Jezus een geest was, door God gezonden om mensen kennis bij te brengen, zodat zij konden ontsnappen aan de ellende van het leven op aarde.

Naast het gnostische, joodse en Paulinische christendom werden er nog vele andere versies van het christendom onderwezen. Na de val van Jeruzalem in 70 na Christus werd de joodse christelijke beweging verstrooid. Het Paulinische en het gnostische christendom bleven over als de dominante groepen.

Het Romeinse Rijk erkende het Pauline christendom wettelijk als een geldige godsdienst in 313 AD. Later in die eeuw, in 380 AD, werd het rooms-katholicisme de officiële godsdienst van het Romeinse Rijk. Gedurende de volgende 1000 jaar waren katholieken de enige mensen die als christenen werden erkend.

In 1054 na Christus vond een formele splitsing plaats tussen de rooms-katholieke en de oosters-orthodoxe kerk. Deze splitsing is nog steeds van kracht.

De volgende grote scheiding vond plaats in de 16e eeuw met de Protestantse Reformatie.

Degenen die trouw bleven aan het rooms-katholicisme geloofden dat de centrale regeling van de leer door de kerkleiders noodzakelijk was om verwarring en verdeeldheid binnen de kerk en corruptie van haar geloof te voorkomen.

Belangrijke data en gebeurtenissen in de geschiedenis van het rooms-katholicisme

c. 33 tot 100 CE: Deze periode staat bekend als het apostolische tijdperk, waarin de vroege kerk werd geleid door de 12 apostelen van Jezus, die missiewerk begonnen om Joden tot het christendom te bekeren in verschillende regio's van het Middellandse Zeegebied en het Midden-Oosten.

c. 60 CE Apostel Paulus keert terug naar Rome nadat hij vervolgd werd omdat hij Joden tot het christendom probeerde te bekeren. Hij zou hebben samengewerkt met Petrus. De reputatie van Rome als het centrum van de christelijke kerk kan in deze periode zijn begonnen, hoewel de praktijken op een verborgen manier werden uitgevoerd vanwege de Romeinse tegenstand. Paulus sterft omstreeks 68 n.C., waarschijnlijk geëxecuteerd door onthoofding op bevel van keizerNero. Apostel Petrus wordt rond deze tijd ook gekruisigd.

100 CE tot 325 CE : Bekend als de Ante-Nicene periode (vóór het Concilie van Nicea), markeerde deze periode de steeds sterkere afscheiding van de pas ontstane christelijke kerk van de Joodse cultuur, en de geleidelijke verspreiding van het christendom in West-Europa, het Middellandse-Zeegebied en het nabije Oosten.

200 CE: Onder leiding van Irenaeus, bisschop van Lyon, werd de basisstructuur van de katholieke kerk ingevoerd. Er werd een bestuurssysteem ingesteld van regionale afdelingen onder absolute leiding van Rome. De grondbeginselen van het katholicisme werden geformaliseerd, met inbegrip van de absolute regel van het geloof.

313 CE: De Romeinse keizer Constantijn legaliseerde het christendom, en verplaatste in 330 de Romeinse hoofdstad naar Constantinopel, waardoor de christelijke kerk het centrale gezag in Rome werd.

325 CE: Het Eerste Concilie van Nicea werd bijeengeroepen door de Romeinse keizer Constantijn I. Het concilie trachtte het kerkbestuur te structureren rond een model dat leek op dat van het Romeinse systeem, en formaliseerde ook belangrijke geloofsartikelen.

551 CE: Op het Concilie van Chalcedon werd het hoofd van de kerk in Constantinopel uitgeroepen tot het hoofd van de oostelijke tak van de kerk, met dezelfde autoriteit als de paus. Dit was in feite het begin van de verdeling van de kerk in de oosters-orthodoxe en rooms-katholieke tak.

590 CE: Paus Gregorius I begint zijn pausdom, waarin de katholieke kerk op grote schaal probeert heidense volkeren tot het katholicisme te bekeren. Dit is het begin van een tijd van enorme politieke en militaire macht onder controle van katholieke pausen. Deze datum wordt door sommigen gezien als het begin van de katholieke kerk zoals wij die nu kennen.

632 CE: De islamitische profeet Mohammad sterft. In de daaropvolgende jaren leidt de opkomst van de islam en brede verovering van een groot deel van Europa tot brute vervolging van christenen en verwijdering van alle katholieke kerkhoofden, behalve die in Rome en Constantinopel. In deze jaren begint een periode van grote en langdurige conflicten tussen het christelijke en islamitische geloof.

1054 CE: Het grote Oost-West schisma markeert de formele scheiding van de rooms-katholieke en de oosters-orthodoxe tak van de katholieke kerk.

1250 CE: De inquisitie begint in de katholieke kerk - een poging om religieuze ketters te onderdrukken en niet-christenen te bekeren. Verschillende vormen van de gewelddadige inquisitie zouden enkele honderden jaren blijven bestaan (tot het begin van de jaren 1800), uiteindelijk gericht op joodse en islamitische volkeren voor bekering en op het verdrijven van ketters binnen de katholieke kerk.

1517 CE: Maarten Luther publiceert de 95 stellingen, waarin hij zijn argumenten tegen de doctrines en praktijken van de Rooms-Katholieke Kerk formaliseert en waarmee hij het begin markeert van de protestantse afscheiding van de Katholieke Kerk.

1534 CE: Koning Hendrik VIII van Engeland verklaart zichzelf tot opperhoofd van de Kerk van Engeland en scheidt de Anglicaanse Kerk van de Rooms-Katholieke Kerk.

1545-1563 CE: De katholieke Contrareformatie begint, een periode van opleving van de katholieke invloed als reactie op de protestantse Reformatie.

1870 CE: Het Eerste Vaticaans Concilie verklaart het beleid van pauselijke onfeilbaarheid, dat inhoudt dat de besluiten van de paus onberispelijk zijn - in wezen beschouwd als het woord van God.

1960 CE Het Tweede Vaticaans Concilie heeft in een reeks bijeenkomsten het beleid van de kerk opnieuw bevestigd en verschillende maatregelen genomen om de katholieke kerk te moderniseren.