Anglicaanse overtuigingen en kerkelijke praktijken

De wortels van het anglicanisme (in de Verenigde Staten Episcopalianisme genoemd) gaan terug tot een van de belangrijkste takken van het protestantisme die ontstond tijdens de 16e eeuwse Reformatie. Theologisch gezien neemt het anglicaanse geloof een middenpositie in tussen protestantisme en katholicisme en weerspiegelt het een evenwicht tussen Schrift, traditie en rede. Omdat het kerkgenootschap een aanzienlijke vrijheid en diversiteit toestaat,binnen deze wereldwijde gemeenschap van kerken bestaan veel variaties in anglicaans geloof, leer en praktijk.

De middenweg

De term via de media , "de middenweg", wordt gebruikt om het karakter van het anglicanisme te beschrijven als een middenweg tussen rooms-katholicisme en protestantisme. Het werd bedacht door John Henry Newman (1801-1890).

Sommige anglicaanse gemeenten leggen meer nadruk op protestantse doctrines, terwijl andere meer aanleunen bij de katholieke leer. De opvattingen over de Drie-eenheid, de aard van Jezus Christus en de voorrang van de Schrift komen overeen met het mainline protestantse christendom.

De Anglicaanse kerk verwerpt de rooms-katholieke doctrine van het vagevuur en bevestigt dat redding uitsluitend is gebaseerd op het verzoenend offer van Christus aan het kruis, zonder toevoeging van menselijke werken. De kerk belijdt het geloof in de drie christelijke geloofsbelijdenissen: de Apostelbelijdenis, de Geloofsbelijdenis van Nicea en de Geloofsbelijdenis van Athene.

Schrift

Anglicanen erkennen de Bijbel als de basis voor hun christelijk geloof, geloof en praktijken.

Autoriteit van de Kerk

Hoewel de aartsbisschop van Canterbury in Engeland (momenteel Justin Welby) wordt beschouwd als de "eerste onder gelijken" en belangrijkste leider van de Anglicaanse Kerk, heeft hij niet dezelfde autoriteit als de rooms-katholieke paus. Hij heeft geen officiële macht buiten zijn eigen provincie, maar om de tien jaar roept hij in Londen de Lambeth Conferentie bijeen, een internationale bijeenkomst die een breed scala aanDe conferentie heeft geen wettelijke macht, maar geeft blijk van loyaliteit en eenheid binnen de kerken van de Anglicaanse gemeenschap.

Het belangrijkste "hervormde" aspect van de Anglicaanse kerk is de decentralisatie van het gezag. Individuele kerken genieten een grote onafhankelijkheid bij het vaststellen van hun eigen doctrine. Deze diversiteit in praktijk en doctrine heeft echter de gezagskwesties in de Anglicaanse kerk zwaar onder druk gezet. Een voorbeeld hiervan is de recente wijding van een praktiserende homoseksuele bisschop in Noord-Amerika. De meeste Anglicaansekerken zijn het niet eens met deze commissie.

Book of Common Prayer

Anglicaanse overtuigingen, praktijken en rituelen zijn voornamelijk te vinden in het Book of Common Prayer, een verzameling liturgie die in 1549 werd ontwikkeld door Thomas Cranmer, aartsbisschop van Canterbury. Cranmer vertaalde de katholieke Latijnse riten in het Engels en herzag de gebeden op basis van de protestantse gereformeerde theologie.

Het Book of Common Prayer beschrijft de Anglicaanse geloofsovertuigingen in 39 artikelen, waaronder werken versus genade, het Avondmaal, de Canon van de Bijbel en het celibaat van de clerus. Net als op andere gebieden van de Anglicaanse praktijk is er in de wereld veel diversiteit in de eredienst ontstaan, en zijn er veel verschillende gebedenboeken uitgegeven.

Wijding van vrouwen

Sommige Anglicaanse kerken aanvaarden de wijding van vrouwen tot het priesterschap, andere niet.

Huwelijk

De kerk eist geen celibaat van haar geestelijken en laat het huwelijk over aan het oordeel van het individu.

Aanbidding

De Anglicaanse eredienst is protestants in de leer en katholiek in uiterlijk en smaak, met rituelen, lezingen, bisschoppen, priesters, gewaden en sierlijk versierde kerken.

Sommige anglicanen bidden de rozenkrans, andere niet. Sommige congregaties hebben heiligdommen voor de Maagd Maria, terwijl andere niet geloven in het aanroepen van de tussenkomst van heiligen. Omdat elke kerk het recht heeft om deze door mensen gemaakte ceremonies in te stellen, te veranderen of af te schaffen, loopt de anglicaanse eredienst over de hele wereld sterk uiteen. Geen enkele parochie mag de eredienst houden in een taal die haar bevolking niet verstaat.

Twee Anglicaanse Sacramenten

De Anglicaanse kerk erkent slechts twee sacramenten: het doopsel en het Avondmaal. Afwijkend van de katholieke leer zeggen Anglicanen dat het vormsel, de boete, de Heilige Orde, het huwelijk en het heilig oliesel (ziekenzalving) niet als sacramenten worden beschouwd.

Anglicaanse opvattingen laten de mogelijkheid van redding zonder doop een open vraag, en neigen sterk naar de liberale opvatting.

De communie of het Avondmaal is een van de twee sleutelmomenten in de Anglicaanse eredienst, het andere is de prediking van het Woord. In het algemeen geloven Anglicanen in de "werkelijke aanwezigheid" van Christus in de Eucharistie, maar verwerpen zij het katholieke idee van "transsubstantiatie".