Hverjar eru hinar þrjár guðfræðilegu dyggðir?

Eins og flest trúarbrögð telja kristnir kaþólskir siðir og siðir upp nokkur gildi, reglur og hugtök. Meðal þeirra eru boðorðin tíu, Átta sæluboðin, tólf ávextir heilags anda, sakramentin sjö, gjafir heilags anda sjö og dauðasyndirnar sjö.

Tegundir dyggða

Kaþólsk trú telur einnig venjulega upp tvö sett af dyggðum: kardinaldyggðunum og guðfræðilegu dyggðirnar. Kardinaldyggðir eru taldar vera fjórar dyggðir – varfærni, réttlæti, æðruleysi og hófsemi – sem allir geta iðkað og sem eru grundvöllur náttúrulegs siðferðis sem stjórnar siðmenntuðu samfélagi. Talið er að þær séu rökréttar reglur sem bjóða upp á almenna skynsemi viðmið um að lifa ábyrgt með samferðafólki og tákna þau gildi sem kristnum mönnum er beint að nota í samskiptum sín á milli.

Annað sett af dyggðum eru guðfræðilegar dyggðir. Þetta eru álitnar náðargjafir frá Guði - þær eru gefnar okkur frjálslega, ekki með neinum aðgerðum af okkar hálfu, og okkur er frjálst, en ekki krafist, að þiggja þær og nota þær. Þetta eru dyggðir sem maðurinn tengist Guði sjálfum – þær eru trú, von og kærleikur (eða kærleikur). Þó að þessi hugtök hafi sameiginlega veraldlega merkingu sem allir kannast við, í kaþólskri guðfræði fá þau sérstaka merkingu, eins og við munum fljótlega sjá.

Fyrsta minnst áþessar þrjár dyggðir koma fram í Biblíunni Korintubréfi 1, vers 13, sem Páll postuli skrifaði, þar sem hann skilgreinir dyggðirnar þrjár og bendir á kærleikann sem mikilvægasta af þeim þremur. Skilgreiningar á dyggðunum þremur voru skýrðar frekar af kaþólska heimspekingnum Thomas Aquinas mörgum hundruðum árum síðar, á miðöldum, þar sem Aquinas skilgreindi trú, von og kærleika sem guðfræðilegar dyggðir sem skilgreindu hið fullkomna samband mannkyns við Guð. Merkingin sem Thomas Aquinas setti fram í 1200 eru skilgreiningar á trú, von og kærleika sem eru enn óaðskiljanlegur í nútíma kaþólskri guðfræði.

Guðfræðilegu dyggðirnar

Trú: Trú er algengt hugtak í venjulegu máli, en fyrir kaþólikka fær trú sem guðfræðileg dyggð sérstaka skilgreiningu. Samkvæmt kaþólsku alfræðiorðabókinni er guðfræðileg trú dyggðin "sem gerir vitsmunina fullkomna með yfirnáttúrulegu ljósi." Samkvæmt þessari skilgreiningu er trú alls ekki andstæð skynsemi eða skynsemi heldur er hún eðlileg afleiðing af greind sem er undir áhrifum frá yfirnáttúrulegum sannleika sem Guð hefur gefið okkur.

Von: Í kaþólskum sið hefur vonin eilífa sameiningu við Guð í framhaldslífinu að markmiði. The Concise Catholic Encyclopedia skilgreinir von sem "guðfræðilega dyggðina sem er yfirnáttúruleg gjöf frá Guði sem maður treystir á að Guð muni gefa eilíft.lífið og leiðirnar til að öðlast það ef maður vinnur saman." Í krafti vonar, þrá og eftirvænting sameinast, jafnvel á meðan viðurkennt er hversu mikla erfiðleika það er að yfirstíga hindranir til að ná eilífri sameiningu við Guð.

Kærleikur (kærleikur): Kærleikur, eða ást, er talin mesta guðfræðilegu dyggð kaþólikka. Nútíma kaþólska orðabókin skilgreinir það sem " innrennt yfirnáttúrulega dyggð sem einstaklingur elskar Guð umfram alla hluti fyrir hans [þ.e.a.s. Guðs] eigin sakir og elskar aðra fyrir Guðs sakir." Eins og á við um allar guðfræðilegar dyggðir, er ósvikinn kærleikur gjörningur af frjálsum vilja, en vegna þess að kærleikur er gjöf frá Guði, getum við upphaflega ekki öðlast þessa dyggð með eigin gjörðum. Guð verður fyrst að gefa okkur hana sem gjöf áður en við getum nýtt hana.