Inhoudsopgave
Pelagianisme is een reeks overtuigingen die in verband worden gebracht met de Britse monnik Pelagius (circa 354-420 na Christus), die aan het eind van de vierde en het begin van de vijfde eeuw in Rome doceerde. Pelagius ontkende de doctrines van de erfzonde, totale verdorvenheid en predestinatie, en geloofde dat de menselijke neiging om te zondigen een vrije keuze is. Volgens deze redenering is er geen behoefte aan Gods ingrijpende genade, omdat mensen slechtsPelagius' opvattingen werden door Augustinus van Hippo fel bestreden en door de christelijke kerk als ketterij beschouwd.
Zie ook: Jezus voedt massa's volgens Matteüs en MarcusBelangrijkste punten: Pelagianisme
- Pelagianisme ontleent zijn naam aan de Britse monnik Pelagius, die de aanzet gaf tot een denkschool die verschillende fundamentele christelijke doctrines ontkende, waaronder de erfzonde, de val van de mens, redding door genade, voorbestemming en de soevereiniteit van God.
- Pelagianisme werd krachtig bestreden door de heilige Augustinus van Hippo, een tijdgenoot van Pelagius. Het werd ook als ketterij veroordeeld door meerdere kerkelijke concilies.
Wie was Pelagius?
Pelagius werd in het midden van de vierde eeuw geboren, waarschijnlijk in Groot-Brittannië. Hij werd monnik, maar werd nooit gewijd. Nadat hij een tijdlang in Rome had lesgegeven, vluchtte hij rond 410 na Christus naar Noord-Afrika tegen de achtergrond van een dreigende invasie van de Gothen. Daar raakte Pelagius verwikkeld in een groot theologisch geschil met bisschop Augustinus van Hippo over zonde, genade en verlossing. Tegen het eindvan zijn leven, ging Pelagius naar Palestina en verdween uit de geschiedenis.
Toen Pelagius in Rome woonde, werd hij bezorgd over de lakse moraal die hij bij de christenen daar waarnam. Hij schreef hun apathische houding ten opzichte van de zonde toe aan Augustinus' leer die de nadruk legde op goddelijke genade. Pelagius was ervan overtuigd dat mensen het vermogen in zich hadden om corrupt gedrag te vermijden en te kiezen voor een rechtvaardig leven, zelfs zonder de hulp van Gods genade.Volgens zijn theologie zijn mensen niet van nature zondig, maar kunnen zij een heilig leven leiden in overeenstemming met Gods wil en zo door goede werken redding verdienen.
Aanvankelijk hadden theologen als Hiëronymus en Augustinus respect voor Pelagius' levenswijze en doelstellingen. Als vrome monnik had hij veel welgestelde Romeinen overgehaald zijn voorbeeld te volgen en afstand te doen van hun bezittingen. Maar uiteindelijk, toen Pelagius' opvattingen zich ontwikkelden tot schaamteloos onbijbelse theologie, ging Augustinus zich actief tegen hem verzetten door middel van prediking en uitgebreide geschriften.
In 417 na Christus werd Pelagius geëxcommuniceerd door paus Innocentius I en vervolgens als ketter veroordeeld door het Concilie van Carthago in 418 na Christus. Na zijn dood bleef het Pelagianisme zich uitbreiden en werd het opnieuw officieel veroordeeld door het Concilie van Efeze in 431 na Christus en nogmaals in Oranje in 526 na Christus.
Pelagianisme Definitie
Het pelagianisme verwerpt verschillende fundamentele christelijke doctrines. Eerst en vooral ontkent het pelagianisme de doctrine van de erfzonde. Het verwerpt het idee dat door de val van Adam het hele menselijke ras besmet was met zonde, waardoor de zonde effectief werd doorgegeven aan alle toekomstige generaties van de mensheid.
De leer van de erfzonde houdt in dat de wortel van de menselijke zondigheid afkomstig is van Adam. Door de val van Adam en Eva erfden alle mensen een neiging tot zonde (de zondige natuur). Pelagius en zijn directe volgelingen hielden vast aan het geloof dat Adams zonde alleen aan hem toebehoorde en de rest van de mensheid niet besmette. Pelagius theoretiseerde dat als de zonde van een persoon aan Adam kon worden toegeschreven, dat danhij of zij zou zich er niet verantwoordelijk voor voelen en geneigd zijn nog meer te zondigen. Adams overtreding, veronderstelde Pelagius, diende slechts als een slecht voorbeeld voor zijn nakomelingen.
Pelagius' overtuigingen leidden tot de onbijbelse leer dat mensen moreel neutraal geboren worden met een gelijk vermogen tot goed of kwaad. Volgens het Pelagianisme bestaat er niet zoiets als een zondige aanleg. Zonde en kwaad doen komen voort uit afzonderlijke handelingen van de menselijke wil.
Pelagius leerde dat Adam, hoewel niet heilig, inherent goed was geschapen, of tenminste neutraal, met een evenwichtige wil om te kiezen tussen goed en kwaad. Pelagianisme ontkent dus de leer van de genade en de soevereiniteit van God zoals die betrekking hebben op de verlossing. Als de menselijke wil de macht en de vrijheid heeft om zelf goedheid en heiligheid te kiezen, dan wordt de genade van God zinloos.Het pelagianisme reduceert redding en heiliging tot werken van de menselijke wil in plaats van genadegaven van God.
Zie ook: 7 alternatieven voor vasten naast etenWaarom wordt Pelagianisme als ketterij beschouwd?
Pelagianisme wordt beschouwd als ketterij omdat het in verschillende van zijn leerstellingen afwijkt van de essentiële bijbelse waarheid. Pelagianisme beweert dat Adams zonde alleen hem trof. De Bijbel stelt dat toen Adam zondigde, de zonde de wereld binnenkwam en voor iedereen de dood en veroordeling bracht, "want iedereen zondigde" (Romeinen 5:12-21, NLT).
Het pelagianisme beweert dat mensen neutraal ten opzichte van zonde worden geboren en dat er niet zoiets bestaat als een geërfde zondige aard. De Bijbel zegt dat mensen in zonde worden geboren (Psalm 51:5; Romeinen 3:10-18) en als dood worden beschouwd in hun overtredingen wegens ongehoorzaamheid aan God (Efeziërs 2:1). De Schrift bevestigt de aanwezigheid van een zondige aard die in mensen werkzaam is vóór de verlossing:
"De wet van Mozes kon ons niet redden vanwege de zwakheid van onze zondige natuur. Dus deed God wat de wet niet kon: Hij stuurde zijn eigen Zoon in een lichaam zoals de lichamen die wij zondaars hebben. En in dat lichaam verklaarde God een einde aan de controle van de zonde over ons door zijn Zoon te geven als offer voor onze zonden" (Romeinen 8:3, NLT).Het pelagianisme leert dat mensen kunnen vermijden te zondigen en ervoor kunnen kiezen rechtvaardig te leven, zelfs zonder de hulp van Gods genade. Deze opvatting geeft steun aan het idee dat redding kan worden verdiend door goede werken. De Bijbel zegt het tegendeel:
Vroeger leefde je in zonde, net als de rest van de wereld, gehoorzaam aan de duivel ... Wij leefden allemaal op die manier, de hartstochtelijke verlangens en neigingen van onze zondige natuur volgend ... Maar God is zo rijk aan barmhartigheid, en Hij had ons zo lief, dat hoewel we dood waren door onze zonden, Hij ons leven gaf toen Hij Christus opwekte uit de dood. (Het is alleen door Gods genade dat je gered bent!) ...God heeft je door zijn genade gered toen je geloofde. En daar kun je geen eer mee behalen; het is een geschenk van God. Redding is geen beloning voor de goede dingen die we gedaan hebben, dus niemand van ons kan zich erop beroemen" (Efeziërs 2:2-9, NLT).Wat is semipelagianisme?
Een gewijzigde vorm van Pelagius' ideeën staat bekend als Semi-Pelagianisme. Semi-Pelagianisme neemt een middenpositie in tussen Augustinus' visie (met zijn rotsvaste nadruk op voorbestemming en het totale onvermogen van de mensheid om rechtvaardigheid te bereiken zonder Gods soevereine genade) en Pelagianisme (met zijn nadruk op de menselijke wil en het vermogen van de mens om rechtvaardigheid te kiezen). Semi-Pelagianisme stelt dat de mensDe wil van de mens is weliswaar verzwakt en bezoedeld door de zonde door de zondeval, maar niet totaal verdorven. In het semipelagianisme is de verlossing een soort samenwerking tussen de mens die voor God kiest en God die zijn genade uitbreidt.
De ideeën van Pelagianisme en Semi-Pelagianisme bestaan nog steeds in het hedendaagse christendom. Het Arminianisme, een theologie die ontstond tijdens de protestantse reformatie, neigt naar het Semi-Pelagianisme, hoewel Arminius zelf vasthield aan de leer van de totale verdorvenheid en de noodzaak van Gods genade om de menselijke wil te initiëren om zich tot God te wenden.
Bronnen
- Woordenboek van theologische termen (blz. 324).
- "Pelagius." Who's Who in Christian history (p. 547).
- Pocket Dictionary of Church History: More 300 Terms Clearly and Concisely Defined (p. 112).
- Christian History Magazine-Issue 51: Ketterij in de Vroege Kerk.
- Basic Theology: A Popular Systematic Guide to Understanding Biblical Truth (pp. 254-255).
- "Pelagianisme." The Lexham Bible Dictionary.
- 131 Christenen die iedereen zou moeten kennen (p. 23).
