Სარჩევი
როგორც ბიბლიაში შემავალი სიბრძნის ლიტერატურის ნაწილი, ფსალმუნები გვთავაზობენ ემოციური მიმზიდველობისა და ოსტატობის დონეს, რაც მათ გამოარჩევს დანარჩენი წმინდა წერილებისგან. 51-ე ფსალმუნი არ არის გამონაკლისი. 51-ე ფსალმუნი, დაწერილი მეფე დავითის მიერ თავისი ძალაუფლების მწვერვალზე, არის სინანულის მძაფრი გამოხატულება და ღვთის პატიების გულწრფელი თხოვნა.
სანამ თავად ფსალმუნს უფრო ღრმად ჩავუღრმავდებით, მოდით გადავხედოთ დავითის წარმოუდგენელ ლექსთან დაკავშირებულ ფონურ ინფორმაციას.
ფონი
ავტორი: როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, დავითი არის 51-ე ფსალმუნის ავტორი. ტექსტი დავითს ასახელებს როგორც ავტორს და ეს პრეტენზია შედარებით უცვლელი იყო მთელი ისტორიის განმავლობაში. . დავითი იყო კიდევ რამდენიმე ფსალმუნის ავტორი, მათ შორის არაერთი ცნობილი პასაჟი, როგორიცაა ფსალმუნი 23 („უფალი არის ჩემი მწყემსი“) და ფსალმუნი 145 („დიდია უფალი და ყველაზე ღირსი ქება“).
თარიღი: ფსალმუნი დაიწერა მაშინ, როცა დავითი იყო ისრაელის მეფის მეფობის მწვერვალზე -- სადღაც დაახლოებით 1000 წ.
გარემოებები: როგორც ყველა ფსალმუნი, დავითი ქმნიდა ხელოვნების ნიმუშს, როდესაც დაწერა ფსალმუნი 51 -- ამ შემთხვევაში, ლექსი. 51-ე ფსალმუნი განსაკუთრებით საინტერესო სიბრძნის ლიტერატურაა, რადგან ის გარემოებები, რამაც დავითს შთააგონა მისი დაწერა, ძალიან ცნობილია. კერძოდ, დავითმა დაწერა 51-ე ფსალმუნი ბათშებასთან საზიზღარი მოპყრობის შედეგად.
მოკლედ, დავით(დაქორწინებულმა კაცმა) დაინახა ბათშება ბანაობის დროს, როცა ის თავისი სასახლეების სახურავზე დადიოდა. თუმცა ბათშება თავად იყო დაქორწინებული, დავითს ის სურდა. და რადგან მეფე იყო, წაიყვანა იგი. როდესაც ბათშება დაორსულდა, დავითი იქამდე მივიდა, რომ ქმრის მკვლელობა მოაწყო, რათა ცოლად წაეყვანა. (მთელი ამბავი შეგიძლიათ წაიკითხოთ 2 სამუელის 11-ში.)
ამ მოვლენების შემდეგ დავითს დაუპირისპირდა წინასწარმეტყველი ნათანი დასამახსოვრებელი სახით -- იხილეთ 2 სამუელის 12 დეტალებისთვის. საბედნიეროდ, ეს დაპირისპირება იმით დასრულდა, რომ დავითი გონს მოვიდა და ცდომილება აღიარა.
დავითმა დაწერა 51-ე ფსალმუნი, რათა მოინანიებინა თავისი ცოდვა და ევედრებოდა ღმერთს შენდობას.
მნიშვნელობა
როგორც ტექსტში გადავდივართ, ცოტა გასაკვირია იმის დანახვა, რომ დავითი იწყებს არა თავისი ცოდვის სიბნელით, არამედ ღვთის წყალობისა და თანაგრძნობის რეალობით:
1 შემიწყალე მე, ღმერთო,
შენი ურყევი სიყვარულით;
შენი დიდი თანაგრძნობით
წაშალე ჩემი დანაშაული.
2 ჩამოიბანე მთელი ჩემი ურჯულოება
და განმიწმინდე ჩემი ცოდვისაგან.
Იხილეთ ასევე: ვინ იყო იოანე ნათლისმცემლის მამა? ზაქარიაფსალმუნი 51:1-2
ეს პირველი მუხლები ერთ-ერთ მთავარ თემას წარმოადგენს. ფსალმუნისა: დავითის სურვილი სიწმინდისა. მას სურდა განწმენდილიყო თავისი ცოდვის ხრწნილებისაგან.
მიუხედავად მისი დაუყოვნებელი მოწყალების მოწოდებისა, დავითმა არ გაარკვია ბათშებასთან მისი ქმედებების ცოდვის შესახებ. მას არ უცდია გაკეთებაამართლებს ან ბუნდოვანია მისი დანაშაულის სიმძიმე. პირიქით, მან ღიად აღიარა თავისი დანაშაული:
3 რადგან მე ვიცი ჩემი ცოდვები,
და ჩემი ცოდვა ყოველთვის ჩემს წინაშეა.
4 შენს წინააღმდეგ მხოლოდ მე მაქვს. შესცოდა
და ჩაიდინა ის, რაც ბოროტია შენს თვალში;
ასე რომ, მართალი ხარ შენს განაჩენში
და გამართლებული, როცა განსჯი.
5 რა თქმა უნდა მე იყო ცოდვილი დაბადებიდან,
ცოდვილი იმ დროიდან, როცა დედაჩემი დაორსულდა.
6 თუმცა შენ გინდოდა ერთგულება საშვილოსნოშიც კი;
შენ მასწავლე სიბრძნე იმ საიდუმლო ადგილას. .
3-6 მუხლები
გაითვალისწინეთ, რომ დავითს არ უხსენებია კონკრეტული ცოდვები, რომლებიც მან ჩაიდინა - გაუპატიურება, მრუშობა, მკვლელობა და ა.შ. ეს ჩვეულებრივი პრაქტიკა იყო მისი დროის სიმღერებსა და ლექსებში. დავითი რომ კონკრეტულად ყოფილიყო თავისი ცოდვების შესახებ, მაშინ მისი ფსალმუნი თითქმის არავის მიმართ იქნებოდა. თუმცა, ზოგად ცოდვაზე საუბრისას დავითმა უფრო ფართო აუდიტორიას მისცა საშუალება, დაუკავშირდნენ მის სიტყვებს და გაეზიარებინათ მონანიების სურვილი.
ასევე გაითვალისწინეთ, რომ დავითმა ტექსტში ბოდიში არ მოუხადა ბათშებას ან მის ქმარს. სამაგიეროდ, ღმერთს უთხრა: „მხოლოდ შენს წინააღმდეგ შევცოდე და ჩავიდე ის, რაც ბოროტია შენს თვალში“. ამით დავითი არ იგნორირებას უკეთებდა ან ამცირებდა იმ ადამიანებს, რომლებსაც ზიანი მიაყენა. სამაგიეროდ, მან სწორად გააცნობიერა, რომ ადამიანური ცოდვა, უპირველეს ყოვლისა, ღმერთის წინააღმდეგ აჯანყებაა. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დავითს სურდა მიემართამისი ცოდვილი ქცევის ძირითადი მიზეზები და შედეგები - მისი ცოდვილი გული და ღვთის მიერ განწმენდის საჭიროება.
სხვათა შორის, წმინდა წერილის დამატებითი მონაკვეთებიდან ვიცით, რომ ბათშება მოგვიანებით მეფის ოფიციალური ცოლი გახდა. ის ასევე იყო დავითის საბოლოო მემკვიდრის: მეფე სოლომონის დედა (იხ. 2 სამუელი 12:24-25). არცერთი ეს არ ამართლებს დავითის საქციელს და არც იმას ნიშნავს, რომ მას და ბათშებას სასიყვარულო ურთიერთობა ჰქონდათ. მაგრამ ეს გულისხმობს დავითს სინანულსა და სინანულს იმ ქალის მიმართ, რომელიც მან დაადანაშაულა.
7 განმწმინდე ჰისოპით და ვიქნები განწმენდილი;
დამიბანე და თოვლზე თეთრი ვიქნები.
8 მომეცი სიხარული და სიხარული;
გაიხარე შენს მიერ დატეხილი ძვლები.
9 დამალე შენი სახე ჩემი ცოდვებისგან
და წაშალე ჩემი მთელი ბოროტება.
მუხლები 7-9
„ისოპის“ ეს ხსენება მნიშვნელოვანია. ჰისოპი არის პატარა, ბუჩქოვანი მცენარე, რომელიც იზრდება ახლო აღმოსავლეთში -- ის პიტნის მცენარეთა ოჯახის ნაწილია. ძველი აღთქმის განმავლობაში ჰისოპი განწმენდისა და სიწმინდის სიმბოლოა. ეს კავშირი ბრუნდება ეგვიპტიდან ისრაელების სასწაულებრივ გაქცევამდე, გამოსვლის წიგნში. პასექის დღეს ღმერთმა ისრაელებს უბრძანა, რომ ჰისოპის ყუნწით დაეხატათ თავიანთი სახლების კარის ჩარჩოები ცხვრის სისხლით. (იხილეთ გამოსვლა 12 სრული ამბის გასაგებად.) ჰისოპი ასევე იყო მსხვერპლშეწირვის განწმენდის რიტუალების მნიშვნელოვანი ნაწილიებრაული კარავი და ტაძარი -- იხილეთ ლევიანების 14:1-7, მაგალითად.
ჰისოპით განწმენდის თხოვნით დავითი კვლავ აღიარებდა თავის ცოდვას. ის ასევე აღიარებდა ღვთის ძალას, ჩამოერეცხა მისი ცოდვა და ტოვებდა მას „თოვლზე თეთრი“. ღმერთს ნებას მისცემდა, მოეხსნას თავისი ცოდვა („წაშალე მთელი ჩემი ურჯულოება“) დავითს საშუალებას მისცემს კიდევ ერთხელ განიცადოს სიხარული და სიხარული.
საინტერესოა, რომ ძველი აღთქმის ეს პრაქტიკა ცოდვის ლაქის მოსაშორებლად მსხვერპლშეწირული სისხლის გამოყენების შესახებ ძლიერ მიუთითებს იესო ქრისტეს მსხვერპლზე. ჯვარზე მისი სისხლის დაღვრის გზით იესომ გააღო კარი ყველა ადამიანისთვის, რათა განიწმინდოს ცოდვისაგან და დაგვტოვა „თოვლზე თეთრი“.
10 შექმენი ჩემში წმინდა გული, ღმერთო,
და განაახლე სული მტკიცე ჩემში.
11 ნუ განმადევნე შენი ყოფნიდან
ან წაიღე შენი სულიწმიდა ჩემგან.
12 დამიბრუნე შენი ხსნის სიხარული
და მომეცი ნებაყოფლობითი სული, რომ მხარში დამდგეს.
მუხლები 10- 12
კიდევ ერთხელ, ჩვენ ვხედავთ, რომ დავითის ფსალმუნის მთავარი თემაა მისი სიწმინდის სურვილი -- „სუფთა გული“. ეს იყო ადამიანი, რომელმაც (საბოლოოდ) გააცნობიერა თავისი ცოდვის სიბნელე და ხრწნა.
რაც მთავარია, დავითი არ ეძებდა მხოლოდ პატიებას მისი ბოლოდროინდელი დანაშაულებისთვის. მას სურდა შეეცვალა მთელი ცხოვრების მიმართულება. ის ევედრებოდა ღმერთს, „განახლებინა ჩემში მტკიცე სული“ და „მომეცა სურვილისული, რომ დამხმარებოდა." დავითმა გააცნობიერა, რომ გაშორდა ღმერთთან ურთიერთობას. პატიების გარდა, მას სურდა ამ ურთიერთობის აღდგენის სიხარული.
რომ ცოდვილები დაბრუნდნენ შენთან.
14 მიხსენი სისხლისღვრის დანაშაულისაგან, ღმერთო,
შენ, ვინც ხარ ღმერთი ჩემი მხსნელი,
და ჩემი ენა იმღერებს შენს სიმართლეს.
15 გახსენი ჩემი ბაგეები, უფალო,
და ჩემი პირი გამოაცხადებს შენს ქებას.
16 შენ არ გსიამოვნებს მსხვერპლშეწირვა, თორემ მე მოვიტან;
არ გსიამოვნებს დასაწვავი შესაწირავი.
17 ჩემი მსხვერპლი, ღმერთო, გატეხილი სულია;
გატეხილი და სინანულის გული
Იხილეთ ასევე: ყველაფერი ჯადოსნური პოპეტების შესახებშენ, ღმერთო, არ შეურაცხყოფ.
მუხლები 13-17
ეს ფსალმუნის მნიშვნელოვანი ნაწილია, რადგან გვიჩვენებს დავითის მაღალ დონეზე წვდომას ღვთის შესახებ. ცოდვის მიუხედავად, დავითს მაინც ესმოდა, თუ რას აფასებს ღმერთი მათში, ვინც მას მიჰყვება.
კერძოდ, ღმერთი აფასებს ნამდვილ მონანიებას და გულწრფელ სინანულს, ვიდრე რიტუალურ მსხვერპლს და ლეგალურ პრაქტიკას. ღმერთი კმაყოფილია, როცა ვგრძნობთ ჩვენი ცოდვის სიმძიმეს - როცა ვაღიარებთ მის წინააღმდეგ აჯანყებას და მისკენ მიბრუნების სურვილს. ეს გულწრფელი რწმენა ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე თვეები და წლები „კარგი დროის გატარება“ და რიტუალური ლოცვების წარმოთქმა, რათა დავიბრუნოთ გზა ღმერთისკენ.კარგი მადლი.
18 გსიამოვნებთ სიონის აყვავება,
იერუსალიმის კედლების ასაშენებლად.
19 მაშინ გახარებთ მართალთა მსხვერპლი,
მთლიანად შესაწირავ დასაწვავ შესაწირავებში;
შესწირავენ ხარებს შენს სამსხვერპლოზე.
18-19 მუხლები
დავითმა თავისი ფსალმუნი დაასრულა იერუსალიმის სახელით შუამდგომლობით. და ღვთის ხალხი, ისრაელები. როგორც ისრაელის მეფე, დავითის მთავარი როლი იყო - ზრუნვა ღვთის ხალხზე და ემსახურა მათ სულიერ ლიდერად. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, დავითმა დაასრულა აღსარებისა და მონანიების ფსალმუნი იმით, რომ დაუბრუნდა იმ საქმეს, რომელსაც ღმერთი მოუწოდებდა.
გამოყენება
რა შეგვიძლია ვისწავლოთ დავითის ძლიერი სიტყვებიდან 51-ე ფსალმუნში? ნება მომეცით გამოვყო სამი მნიშვნელოვანი პრინციპი.
- აღიარება და მონანიება ღმერთის მიმდევრობის აუცილებელი ელემენტებია. ჩვენთვის მნიშვნელოვანია დავინახოთ, რამდენად სერიოზულად ევედრებოდა დავითი ღმერთს პატიებას, როგორც კი გაიგო თავისი ცოდვა. ეს იმიტომ, რომ ცოდვა თავისთავად სერიოზულია. ის გვაშორებს ღმერთს და მიგვიყვანს ბნელ წყლებში.
როგორც მათ, ვინც ღმერთს მიჰყვება, ჩვენ რეგულარულად უნდა ვაღიაროთ ჩვენი ცოდვები ღმერთს და ვთხოვოთ პატიება.
- ჩვენ უნდა ვიგრძნოთ ჩვენი ცოდვის სიმძიმე. აღიარებისა და მონანიების პროცესის ნაწილი არის ნაბიჯის გადადგმა, რათა გამოვიკვლიოთ საკუთარი თავი ჩვენი ცოდვილობის ფონზე. ჩვენ უნდა ვიგრძნოთ ღმერთის წინააღმდეგ ჩვენი აჯანყების სიმართლე ემოციურ დონეზე, როგორც დავითიგააკეთა. ჩვენ შეიძლება არ ვუპასუხოთ ამ ემოციებს პოეზიის წერით, მაგრამ უნდა ვუპასუხოთ.
- ჩვენ უნდა ვიხაროთ ჩვენი პატიებით. როგორც ვნახეთ, დავითის სიწმინდის სურვილი არის მთავარი თემა. ეს ფსალმუნი -- მაგრამ ეს არის სიხარული. დავითი დარწმუნებული იყო, რომ ღვთის ერთგულება აპატიებდა მის ცოდვებს და ის მუდმივად გრძნობდა სიხარულს მისი დანაშაულებისგან განწმენდის პერსპექტივით.
თანამედროვე დროში ჩვენ სამართლიანად განვიხილავთ აღიარებას და მონანიებას, როგორც სერიოზულ საკითხებს. ისევ და ისევ, თავად ცოდვა სერიოზულია. მაგრამ მათ, ვინც განიცადა იესო ქრისტეს მიერ შემოთავაზებული ხსნა, დავითსავით დარწმუნებულია, რომ ღმერთმა უკვე აპატია ჩვენი დანაშაული. ამიტომ, ჩვენ შეგვიძლია გავიხაროთ.
