Tridentynse Mis—Buitengewone Vorm van die Mis

Die term “die Latynse Mis” word meestal gebruik om na die Tridentynse Mis te verwys—die Mis van Pous St. Pius V, wat op 14 Julie 1570 deur die apostoliese grondwet Quo Primum afgekondig is. Tegnies is dit 'n verkeerde benaming; enige mis wat in Latyn gevier word, word behoorlik na verwys as 'n "Latynse mis". Na die afkondiging van die Novus Ordo Missae , het die Mis van Pous Paulus VI (algemeen na verwys as die "Nuwe Mis") egter in 1969, wat toegelaat het dat die Mis meer gereeld in die volksmond gevier word. pastorale redes, is die term Latynse Mis byna uitsluitlik gebruik om te verwys na die Tradisionele Latynse Mis—die Tridentynse Mis.

Die Antieke Liturgie van die Westerse Kerk

Selfs die frase “die Tridentynse Mis” is ietwat misleidend. Die Tridentynse Mis kry sy naam van die Konsilie van Trent (1545-63), wat grootliks uitgeroep is in reaksie op die opkoms van Protestantisme in Europa. Die raad het egter baie kwessies aangespreek, insluitend die verspreiding van wysigings van die tradisionele Latynse Rite Mis. Terwyl die noodsaaklikhede van die Mis konstant gebly het sedert die tyd van Pous St. Gregory the Great (590-604), baie bisdomme en godsdienstige ordes (veral die Franciskane) het die kalender van feeste verander deur talle heilige dae by te voeg.

Standaardisering van die Mis

Op leiding van die Konsilie van Trente het pous St. Pius V 'nhersiene missaal (die instruksies vir die viering van die Mis) op alle Westerse bisdomme en godsdienstige ordes wat nie kon wys dat hulle hul eie kalender of gewysigde liturgiese teks vir ten minste 200 jaar gebruik het nie. (Oosterse Kerke in unie met Rome, dikwels genoem Oosterse Rite Katolieke Kerke, het hul tradisionele liturgieë en kalenders behou.)

Benewens die standaardisering van die kalender, het die hersiene missaal 'n ingangspsalm vereis (die Introibo en Judica Me ) en 'n boeteritus (die Confiteor ), asook die lees van die Laaste Evangelie (Joh. 1:1-14) aan die einde van die Mis.

Teologiese Rykdom

Soos die liturgieë van die Oosterse Kerk, beide Katoliek en Ortodoks, is die Tridentynse Latynse Mis teologies baie ryk. Die konsep van die Mis as 'n mistieke werklikheid waarin die offer van Christus aan die Kruis vernuwe word, is baie duidelik in die teks. Soos die Konsilie van Trente verklaar het: "Dieselfde Christus wat Homself een keer op 'n bloedige wyse op die altaar van die kruis geoffer het, is teenwoordig en op 'n onbloedige wyse geoffer" in die Mis.

Daar is min plek vir afwyking van die rubrieke (reëls) van die Tridentynse Latynse Mis, en die gebede en voorlesings vir elke fees word streng voorgeskryf.

Onderrig in die Geloof

Die tradisionele missaal funksioneer as 'n lewende kategese van die Geloof; in die loop van een jaar, die gelowigeswat die Tridentynse Latynse Mis bywoon en die gebede en voorlesings volg, ontvang 'n deeglike onderrig in al die noodsaaklikhede van Christelike geloof, soos geleer deur die Katolieke Kerk, sowel as in die lewens van die heiliges.

Om dit vir die gelowiges makliker te maak om saam te volg, is baie gebedeboeke en missale gedruk met die teks van die Mis (sowel as die daaglikse gebede en voorlesings) in beide Latyn en die volkstaal, die plaaslike taal .

Verskille van die huidige Mis

Vir die meeste Katolieke wat gewoond is aan die Novus Ordo , die weergawe van die Mis wat sedert die Eerste Sondag in Advent 1969 gebruik is, is daar duidelike verskille van die Tridentynse Latynse Mis. Terwyl Pous Paulus VI bloot toegelaat het dat die volkstaal gebruik word en vir die viering van die Mis wat die mense in die gesig staar onder sekere omstandighede, het albei nou standaard praktyk geword. Die Tradisionele Latynse Mis behou Latyn as die taal van aanbidding, en die priester vier die Mis in die gesig van 'n hoë altaar, in dieselfde rigting as wat die mense in die gesig staar. Die Tridentynse Latynse Mis het slegs een eucharistiese gebed aangebied (die Romeinse Kanon), terwyl ses sulke gebede goedgekeur is vir gebruik in die nuwe Mis, en ander is plaaslik bygevoeg.

Liturgiese diversiteit of verwarring?

In sekere opsigte lyk ons ​​huidige situasie soos dié ten tyde van die Konsilie van Trente. Plaaslike bisdomme—selfs plaaslike gemeentes—hetNagmaalsgebede bygevoeg en die teks van die Mis verander, praktyke wat deur die Kerk verbied word. Die viering van die Mis in die plaaslike taal en die toenemende migrasie van bevolkings het meegebring dat selfs 'n enkele gemeente op die meeste Sondae verskeie Masses kan hê, wat elkeen in 'n ander taal gevier word. Sommige kritici voer aan dat hierdie veranderinge die universaliteit van die Mis ondermyn het, wat duidelik was in die streng nakoming van rubrieke en die gebruik van Latyn in die Tridentynse Latynse Mis.

Pous Johannes Paulus II, die Genootskap van St. Pius X, en Ecclesia Dei

Deur hierdie kritiek aan te spreek en te reageer op die skeuring van die Genootskap van St. Pius X (wat voortgegaan het om die Tridentynse Latynse Mis te vier), het Pous Johannes Paulus II 'n uitgereik. motu proprio op 2 Julie 1988. Die dokument, getiteld Ecclesia Dei , het verklaar dat “Respek moet oral betoon word vir die gevoelens van almal wat geheg is aan die Latynse liturgiese tradisie, deur 'n wye en ruim toepassing van die voorskrifte wat reeds 'n tyd gelede deur die Apostoliese Stoel vir die gebruik van die Romeinse Missaal volgens die tipiese uitgawe van 1962 uitgereik is”—met ander woorde vir die viering van die Tridentynse Latynse Mis.

Die terugkeer van die tradisionele Latynse mis

Die besluit om die viering toe te laat is aan die plaaslike biskop oorgelaat, en oor die volgende 15 jaar het sommige biskoppe 'n "vrygewige toepassing van dieriglyne” terwyl ander nie. Johannes Paulus se opvolger, Pous Benedictus XVI, het lankal sy begeerte uitgespreek om 'n wyer gebruik van die Tridentynse Latynse Mis te sien, en op 28 Junie 2007 het die Perskantoor van die Heilige Stoel aangekondig dat hy 'n motu proprio sal vrystel. van sy eie. Summorum Pontificum, wat op 7 Julie 2007 vrygestel is, het alle priesters toegelaat om die Tridentynse Latynse Mis in privaatheid te vier en om openbare vieringe te hou wanneer die gelowiges versoek het.

Pous Benedictus se optrede het gepaardgegaan met ander inisiatiewe van sy pontifikaat, insluitend 'n nuwe Engelse vertaling van die Novus Ordo om 'n mate van die teologiese rykdom van die Latynse teks wat ontbreek het in die vertaling wat gebruik is na vore te bring. vir die eerste 40 jaar van die Nuwe Mis, die bekamping van misbruike in die viering van die Novus Ordo , en die aanmoediging van die gebruik van Latynse en Gregoriaanse gesang in die viering van die Novus Ordo . Pous Benedictus het ook sy oortuiging uitgespreek dat 'n wyer viering van die Tridentynse Latynse Mis die ouer Mis sou toelaat om as 'n standaard vir die viering van die nuwer een te dien.