มิสซาไตรเดนทีน—รูปแบบพิเศษของพิธีมิสซา

คำว่า "พิธีมิสซาภาษาละติน" มักใช้เพื่ออ้างถึงพิธีมิสซาตรีเดนไทน์ ซึ่งเป็นพิธีมิสซาของพระสันตปาปาปิอุสที่ 5 ซึ่งประกาศใช้เมื่อวันที่ 14 กรกฎาคม ค.ศ. 1570 ผ่านธรรมนูญของอัครทูต Quo Primum ในทางเทคนิคแล้ว นี่เป็นชื่อเรียกที่ผิด พิธีมิสซาใด ๆ ที่มีการเฉลิมฉลองในภาษาละตินจะเรียกอย่างถูกต้องว่า "พิธีมิสซาละติน" อย่างไรก็ตาม หลังจากการประกาศใช้ โนวัส ออร์โด มิสซาอี พิธีมิสซาของสมเด็จพระสันตะปาปาปอลที่ 6 (นิยมเรียกว่า "พิธีมิสซาใหม่") ในปี 1969 ซึ่งอนุญาตให้มีพิธีมิสซาในภาษาท้องถิ่นบ่อยขึ้น เหตุผลในการอภิบาล คำว่า พิธีมิสซาภาษาละติน ถูกนำมาใช้เกือบจะเฉพาะเพื่ออ้างถึงพิธีมิสซาแบบละตินดั้งเดิม—พิธีมิสซาตรีศูล

พิธีสวดโบราณของคริสตจักรตะวันตก

แม้แต่วลี “พิธีมิสซาตรีศูล” ยังค่อนข้างทำให้เข้าใจผิด พิธีมิสซาตรีเดนไทน์ใช้ชื่อจากสภาเมืองเทรนต์ (ค.ศ. 1545-1563) ซึ่งเรียกกันอย่างกว้างขวางเพื่อตอบสนองต่อการเพิ่มขึ้นของนิกายโปรเตสแตนต์ในยุโรป อย่างไรก็ตาม สภาได้กล่าวถึงประเด็นต่างๆ มากมาย รวมถึงการแพร่หลายของการปรับเปลี่ยนพิธีมิสซาแบบละตินดั้งเดิม ในขณะที่สาระสำคัญของพิธีมิสซายังคงไม่เปลี่ยนแปลง ตั้งแต่สมัยสมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรี่มหาราช (ค.ศ. 590-604) สังฆมณฑลและระเบียบทางศาสนาจำนวนมาก (โดยเฉพาะคณะฟรานซิสกัน) ได้แก้ไขปฏิทินงานเลี้ยงโดยเพิ่มวันวิสุทธิชนจำนวนมาก

การสร้างมาตรฐานของมวลชน

ตามคำแนะนำของสภาเมืองเทรนต์ สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 5 ได้กำหนดแก้ไขมิสซา (คำแนะนำในการฉลองพิธีมิสซา) ให้กับสังฆมณฑลและระเบียบทางศาสนาของชาวตะวันตกทั้งหมดที่ไม่สามารถแสดงได้ว่าพวกเขาใช้ปฏิทินของตนเองหรือแก้ไขข้อความพิธีกรรมเป็นเวลาอย่างน้อย 200 ปี (คริสตจักรตะวันออกร่วมกับโรม มักเรียกว่าคริสตจักรคาทอลิกพิธีกรรมตะวันออก ยังคงพิธีสวดและปฏิทินแบบดั้งเดิมไว้)

นอกเหนือจากการกำหนดมาตรฐานปฏิทินแล้ว มิสซาฉบับแก้ไขจำเป็นต้องมีเพลงสดุดี ( Introibo และ จูดิกา มี ) และพิธีสำนึกผิด ( ผู้สารภาพบาป ) ตลอดจนการอ่านพระกิตติคุณเล่มสุดท้าย (ยอห์น 1:1-14) ในช่วงท้ายของพิธีมิสซา

ความร่ำรวยทางเทววิทยา

เช่นเดียวกับพิธีสวดของคริสตจักรตะวันออก ทั้งคาทอลิกและออร์โธดอกซ์ พิธีมิสซาละตินตรีเดนไทน์มีความสมบูรณ์ทางเทววิทยามาก แนวคิดของพิธีมิสซาในฐานะความจริงอันลึกลับซึ่งการเสียสละของพระคริสต์บนไม้กางเขนได้รับการต่ออายุนั้นชัดเจนมากในข้อความนี้ ดังที่สภาเมืองเทรนต์ประกาศว่า "พระคริสต์องค์เดียวกันที่ถวายพระองค์เองครั้งหนึ่งในลักษณะที่เปื้อนเลือดบนแท่นกางเขนนั้น มีอยู่และถูกถวายในลักษณะที่ไม่เปื้อนเลือด" ในพิธีมิสซา

มีที่ว่างเล็กน้อยสำหรับ ออกจากรูบริก (กฎ) ของ Tridentine Latin Mass และการสวดอ้อนวอนและการอ่านสำหรับงานเลี้ยงแต่ละครั้งมีการกำหนดอย่างเคร่งครัด

คำแนะนำในความเชื่อ

การปฏิบัติภารกิจแบบดั้งเดิมเป็นคำสอนที่มีชีวิตเกี่ยวกับความเชื่อ; ตลอดระยะเวลาหนึ่งปี สัตบุรุษผู้ที่เข้าร่วมพิธีมิสซาภาษาละตินตรีศูลและติดตามการสวดมนต์และการอ่านจะได้รับคำแนะนำอย่างละเอียดในสาระสำคัญทั้งหมดของความเชื่อของคริสเตียนตามที่คริสตจักรคาทอลิกสอนตลอดจนในชีวิตของนักบุญ

เพื่อให้สัตบุรุษปฏิบัติตามได้ง่ายขึ้น หนังสือสวดมนต์และหนังสือมิสซาหลายเล่มพิมพ์ข้อความพิธีมิสซา (เช่นเดียวกับคำอธิษฐานและบทอ่านประจำวัน) ทั้งในภาษาละตินและภาษาพื้นเมือง ซึ่งเป็นภาษาท้องถิ่น .

ความแตกต่างจากพิธีมิสซาในปัจจุบัน

สำหรับชาวคาทอลิกส่วนใหญ่ที่คุ้นเคยกับพิธีมิสซา โนวัส ออร์โด ซึ่งเป็นพิธีมิสซาที่ใช้ตั้งแต่วันอาทิตย์แรกของเทศกาลคริสต์มาสในปี 1969 ได้แก่ ความแตกต่างที่ชัดเจนจากพิธีมิสซาละตินตรีศูล ในขณะที่สมเด็จพระสันตะปาปาปอลที่ 6 ทรงอนุญาตให้ใช้ภาษาพื้นเมืองและสำหรับพิธีมิสซาต่อหน้าประชาชนภายใต้เงื่อนไขบางประการ ปัจจุบัน พิธีมิสซาทั้งสองได้กลายเป็นหลักปฏิบัติมาตรฐานไปแล้ว พิธีมิสซาละตินแบบดั้งเดิมยังคงใช้ภาษาละตินเป็นภาษาบูชา และพระสงฆ์จะทำพิธีมิสซาโดยหันหน้าไปทางแท่นบูชาสูงในทิศทางเดียวกับที่ผู้คนเผชิญหน้า มิสซาละตินตรีศูลเสนอคำอธิษฐานศีลมหาสนิทเพียงคำเดียว (หลักธรรมโรมัน) ในขณะที่คำอธิษฐานหกคำดังกล่าวได้รับการอนุมัติให้ใช้ในพิธีมิสซาใหม่ และคำอธิษฐานอื่น ๆ ได้เพิ่มเข้ามาในท้องถิ่น

ความหลากหลายทางพิธีกรรมหรือความสับสน?

ในบางแง่ สถานการณ์ปัจจุบันของเราคล้ายกับสภาแห่งเทรนต์ สังฆมณฑลท้องถิ่น—แม้แต่ตำบลในท้องถิ่น—ก็มีเพิ่มคำอธิษฐานศีลมหาสนิทและแก้ไขข้อความของพิธีมิสซาซึ่งเป็นข้อห้ามของศาสนจักร การฉลองพิธีมิสซาในภาษาท้องถิ่นและการอพยพที่เพิ่มขึ้นของประชากร หมายความว่าแม้แต่วัดเดียวอาจมีพิธีมิสซาหลายงาน โดยแต่ละงานจะเฉลิมฉลองในภาษาที่แตกต่างกัน ในวันอาทิตย์ส่วนใหญ่ นักวิจารณ์บางคนแย้งว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ได้ตัดทอนความเป็นสากลของพิธีมิสซา ซึ่งเห็นได้จากการยึดมั่นอย่างเคร่งครัดต่อเกณฑ์และการใช้ภาษาละตินในตรีศูลละตินมิสซา

สมเด็จพระสันตะปาปาจอห์น ปอลที่ 2 สมาคมเซนต์. Pius X และ Ecclesia Dei

เพื่อจัดการกับคำวิจารณ์เหล่านี้ และตอบสนองต่อความแตกแยกของสมาคม St. Pius X (ซึ่งยังคงเฉลิมฉลองพิธีมิสซาภาษาละตินตรีศูล) สมเด็จพระสันตะปาปาจอห์น ปอลที่ 2 ได้ออก motu proprio เมื่อวันที่ 2 กรกฎาคม ค.ศ. 1988 เอกสารชื่อ Ecclesia Dei ประกาศว่า "ทุกหนทุกแห่งต้องแสดงความเคารพต่อความรู้สึกของทุกคนที่ผูกพันกับประเพณีพิธีกรรมละตินโดยกว้าง และการใช้คำสั่งอย่างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งออกเมื่อนานมาแล้วโดย Apostolic See สำหรับการใช้ Roman Missal ตามแบบฉบับของปี 1962”—กล่าวอีกนัยหนึ่ง สำหรับพิธีมิสซาภาษาละตินตรีศูล

การกลับมาของพิธีมิสซาละตินแบบดั้งเดิม

การตัดสินใจอนุญาตให้มีการเฉลิมฉลองนั้นขึ้นอยู่กับอธิการท้องถิ่น และในอีก 15 ปีต่อมา พระสังฆราชบางคนได้คำสั่ง” ในขณะที่คนอื่นไม่ทำ สมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 16 ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากจอห์น พอล ได้แสดงความปรารถนามานานแล้วที่จะเห็นการใช้พิธีมิสซาละตินตรีเดนทีนในวงกว้างขึ้น และในวันที่ 28 มิถุนายน 2550 สำนักข่าวของสันตะสำนักได้ประกาศว่าจะปล่อย motu proprio ของเขาเอง Summorum Pontificum เผยแพร่เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม 2550 อนุญาตให้นักบวชทุกคนเฉลิมฉลองพิธีมิสซาภาษาละตินตรีศูลเป็นการส่วนตัวและจัดพิธีเฉลิมฉลองในที่สาธารณะเมื่อสัตบุรุษร้องขอ

การกระทำของสมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ขนานไปกับความคิดริเริ่มอื่นๆ ของสังฆราช รวมทั้งการแปลภาษาอังกฤษฉบับใหม่ของ โนวัส ออร์โด เพื่อนำเสนอความร่ำรวยทางเทววิทยาของข้อความภาษาละตินที่ขาดหายไปในการแปลที่ใช้ ในช่วง 40 ปีแรกของพิธีมิสซาใหม่ การควบคุมการละเมิดในการเฉลิมฉลอง โนวัส ออร์โด และการสนับสนุนให้ใช้บทสวดภาษาละตินและเกรโกเรียนในการเฉลิมฉลอง โนวัส ออร์โด 2>. สมเด็จพระสันตะปาปาเบเนดิกต์ยังทรงแสดงความเชื่อของพระองค์ว่าการฉลองมิสซาตรีศูลละตินที่กว้างขึ้นจะทำให้มิสซาที่มีอายุมากกว่าสามารถทำหน้าที่เป็นมาตรฐานสำหรับการเฉลิมฉลองมิสซาที่ใหม่กว่าได้