Ang Pinakaunang Koleksyon ng Buddhist na Kasulatan

Sa Budismo, ang salitang Tripitaka (Sanskrit para sa "tatlong basket"; "Tipitaka" sa Pali) ay ang pinakamaagang koleksyon ng mga Buddhist na kasulatan. Naglalaman ito ng mga teksto na may pinakamatibay na pag-aangkin bilang mga salita ng makasaysayang Buddha.

Ang mga teksto ng Tripitaka ay isinaayos sa tatlong pangunahing seksyon — ang Vinaya-pitaka, na naglalaman ng mga alituntunin ng buhay komunal para sa mga monghe at madre; ang Sutra-pitaka, isang koleksyon ng mga sermon ng Buddha at matatandang disipulo; at ang Abhidharma-pitaka, na naglalaman ng mga interpretasyon at pagsusuri ng mga konseptong Budista. Sa Pali, ito ay ang Vinaya-pitaka , ang Sutta-pitaka , at ang Abhidhamma .

Mga Pinagmulan ng Tripitaka

Sinasabi ng mga salaysay ng Budista na pagkamatay ng Buddha (mga ika-4 na siglo BCE) ang kanyang mga matataas na disipulo ay nagpulong sa Unang Konsehong Budista upang talakayin ang kinabukasan ng sangha — komunidad ng mga monghe at madre — at ang dharma, sa kasong ito, ang mga turo ng Buddha. Binibigkas ng isang monghe na nagngangalang Upali ang mga tuntunin ng Buddha para sa mga monghe at madre mula sa memorya, at ang pinsan at tagapaglingkod ng Buddha, si Ananda, ay bumigkas ng mga sermon ng Buddha. Tinanggap ng kapulungan ang mga pagbigkas na ito bilang tumpak na mga turo ng Buddha, at nakilala sila bilang Sutra-pitaka at Vinaya.

Ang Abhidharma ay ang pangatlong pitaka , o "basket," at sinasabing idinagdag noong Third Buddhist Council, ca. 250 BCE. Bagama't angTradisyonal na iniuugnay ang Abhidharma sa makasaysayang Buddha, marahil ay binubuo ito ng hindi bababa sa isang siglo pagkatapos ng kanyang kamatayan ng isang hindi kilalang may-akda.

Mga Pagkakaiba-iba ng Tripitaka

Noong una, ang mga tekstong ito ay napanatili sa pamamagitan ng pagsasaulo at pag-awit, at nang lumaganap ang Budismo sa Asya ay nagkaroon ng pag-awit ng mga angkan sa ilang mga wika. Gayunpaman, mayroon lamang kaming dalawang makatwirang kumpletong bersyon ng Tripitaka ngayon.

Ang tinawag na Pali Canon ay ang Pali Tipitaka, na napanatili sa wikang Pali. Ang canon na ito ay nakatuon sa pagsulat noong ika-1 siglo BCE, sa Sri Lanka. Ngayon, ang Pali Canon ay ang scriptural canon para sa Theravada Buddhism.

Marahil ay may ilang Sanskrit na umaawit ng mga angkan, na nabubuhay ngayon sa mga fragment lamang. Ang Sanskrit Tripitaka na mayroon tayo ngayon ay pinagsama-sama karamihan mula sa mga sinaunang pagsasalin ng Chinese, at sa kadahilanang ito, tinawag itong Chinese Tripitaka.

Ang Sanskrit/ Chinese na bersyon ng Sutra-pitaka ay tinatawag ding Agamas . Mayroong dalawang Sanskrit na bersyon ng Vinaya, na tinatawag na Mulasarvastivada Vinaya (sinundan sa Tibetan Buddhism) at ang Dharmaguptaka Vinaya (sinundan sa ibang mga paaralan ng Mahayana Buddhism). Ang mga ito ay ipinangalan sa mga unang paaralan ng Budismo kung saan sila ay napanatili.

Ang Chinese/Sanskrit na bersyon ng Abhidharma na mayroon tayo ngayon ay tinatawag na SarvastivadaAbhidharma, pagkatapos ng Sarvastivada na paaralan ng Budismo na nagpapanatili nito.

Para sa higit pa tungkol sa mga banal na kasulatan ng Tibetan at Mahayana Buddhism, tingnan ang Chinese Mahayana Canon at ang Tibetan Canon.

Tama ba ang mga Kasulatang Ito sa Orihinal na Bersyon?

Ang matapat na sagot ay, hindi namin alam. Ang paghahambing ng Pali at Chinese Tripitakas ay nagpapakita ng maraming pagkakaiba. Ang ilang katumbas na mga teksto ay halos magkahawig, ngunit ang ilan ay malaki ang pagkakaiba. Ang Pali Canon ay naglalaman ng isang bilang ng mga sutra na hindi matatagpuan saanman. At wala tayong paraan para malaman kung gaano katugma ang Pali Canon sa ngayon sa bersyong orihinal na isinulat mahigit dalawang libong taon na ang nakalilipas, na nawala sa panahon. Ang mga iskolar ng Budista ay gumugugol ng maraming oras sa pagtatalo sa mga pinagmulan ng iba't ibang mga teksto.

Dapat tandaan na ang Budismo ay hindi isang relihiyong "naihayag" — ibig sabihin, ang mga banal na kasulatan ay hindi ipinapalagay na ang ipinahayag na karunungan ng isang Diyos. Ang mga Budista ay hindi nanumpa na tanggapin ang bawat salita bilang literal na katotohanan. Sa halip, umaasa kami sa aming sariling pananaw, at sa pananaw ng aming mga guro, upang bigyang-kahulugan ang mga naunang tekstong ito.