Táboa de contidos
As Escrituras comezaron cunha lingua moi primitiva e remataron cun idioma aínda máis sofisticado que o inglés.
A historia lingüística da Biblia inclúe tres linguas: hebreo, koine ou grego común e arameo. No entanto, ao longo dos séculos que se compuxo o Antigo Testamento, o hebreo evolucionou ata incluír características que facilitaban a lectura e a escritura.
Moisés sentouse a escribir as primeiras palabras do Pentateuco, no ano 1400 a.C. Non foi ata 3.000 anos despois, no ano 1500 d.C., que toda a Biblia foi traducida ao inglés, convertendo o documento nun dos os libros máis antigos que existen. A pesar da súa idade, os cristiáns ven a Biblia como oportuna e relevante porque é a Palabra inspirada de Deus.
Hebreo: Lingua do Antigo Testamento
O hebreo pertence ao grupo de linguas semíticas, unha familia de linguas antigas do Crecente Fértil que incluía o acadio, o dialecto de Nimrod en Xénese 10; o ugarítico, a lingua dos cananeos; e o arameo, de uso habitual no imperio persa.
O hebreo escribíase de dereita a esquerda e constaba de 22 consoantes. Na súa forma máis antiga, todas as letras corrían xuntas. Máis tarde, engadíronse puntos e marcas de pronuncia para facilitar a lectura. A medida que avanzaba a lingua, foron incluídas vogais para aclarar as palabras que quedaran escuras.
A construción da oración en hebreo pode colocar o verbo en primeiro lugar, seguido dosubstantivo ou pronome e obxectos. Debido a que esta orde de palabras é tan diferente, unha oración hebrea non se pode traducir palabra por palabra ao inglés. Outra complicación é que unha palabra hebrea pode substituír unha frase de uso común, que tiña que ser coñecida polo lector.
Diferentes dialectos hebreos introduciron palabras estranxeiras no texto. Por exemplo, Xénese contén algunhas expresións exipcias mentres que Josué, Xuíces e Rut inclúen termos cananeos. Algúns dos libros proféticos usan palabras babilónicas, influenciadas polo Exilio.
Un salto adiante na claridade chegou coa finalización da Septuaginta, un 200 a.C. tradución da Biblia hebrea ao grego. Esta obra incluíu os 39 libros canónicos do Antigo Testamento, así como algúns libros escritos despois de Malaquías e antes do Novo Testamento. A medida que os xudeus se dispersaron de Israel ao longo dos anos, esqueceron como ler o hebreo pero sabían ler o grego, a lingua común da época.
Ver tamén: Comprensión dos xudeus jasídicos e do xudaísmo ultraortodoxoO grego abriu o Novo Testamento aos xentís
Cando os escritores da Biblia comezaron a escribir os evanxeos e as epístolas, abandonaron o hebreo e recorreron á lingua popular da súa época, koine ou grego común. O grego foi unha lingua unificadora, espallada durante as conquistas de Alexandre Magno, cuxo desexo era helenizar ou espallar a cultura grega polo mundo. O imperio de Alexandre cubriu o Mediterráneo, o norte de África e partes da India, polo que o uso do gregotornouse predominante.
O grego era máis fácil de falar e escribir que o hebreo porque utilizaba un alfabeto completo, incluídas as vogais. Tamén tiña un rico vocabulario, permitindo matices precisos de significado. Un exemplo son as catro palabras gregas para o amor que se usan na Biblia.
Un beneficio adicional foi que o grego abriu o Novo Testamento aos xentís, ou non xudeus. Isto foi moi importante na evangelización porque o grego permitía aos xentís ler e comprender os evanxeos e as epístolas por si mesmos.
O arameo engadiu sabor á Biblia
Aínda que non é unha parte importante da escritura bíblica, o arameo utilizouse en varias seccións da Escritura. O arameo usábase habitualmente no Imperio persa; tralo exilio, os xudeus trouxeron o arameo de volta a Israel onde se converteu na lingua máis popular.
Ver tamén: As crenzas básicas da relixión vudúA Biblia hebrea foi traducida ao arameo, chamado Targum, no segundo período do templo, que se extendía dende o 500 a.C. ao 70 d.C. Esta tradución foi lida nas sinagogas e usada para a instrución.
Pasaxes da Biblia que apareceron orixinalmente en arameo son Daniel 2-7; Esdras 4-7; e Xeremías 10:11. As palabras arameas tamén están rexistradas no Novo Testamento:
- Talitha qumi ("¡Doncella, ou nena, érguese!") Marcos 5:41
- Ephatha ("Ábrete") Marcos 7:34
- Eli, Eli, lema sebaqtani (Berro de Xesús dende a cruz: "Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?") Marcos 15:34,Mateo 27:46
- Abba ("Pai") Romanos 8:15; Gálatas 4:6
- Maranatha (“Señor, ven!”) 1 Corintios 16:22
Traducións ao inglés
Coa influencia do Imperio Romano, a igrexa primitiva adoptou o latín como lingua oficial. No ano 382 d.C., o papa Dámaso I encargou a Xerome a elaboración dunha Biblia latina. Traballando nun mosteiro de Belén, primeiro traduciu o Antigo Testamento directamente do hebreo, reducindo a posibilidade de erros se usara a Septuaginta. Toda a Biblia de Xerome, chamada Vulgata porque usaba a fala común da época, saíu ao redor do ano 402 d.C.
A Vulgata foi o texto oficial durante case 1.000 anos, pero esas Biblias foron copiadas a man e eran moi caras. Ademais, a maioría da xente común non sabía ler latín. A primeira Biblia inglesa completa foi publicada por John Wycliffe en 1382, baseándose principalmente na Vulgata como fonte. A continuación seguiu a tradución de Tyndale en 1535 aproximadamente e a Coverdale en 1535. A Reforma levou a unha avalancha de traducións, tanto en inglés como noutras linguas locais.
As traducións ao inglés de uso común hoxe en día inclúen a versión King James, 1611; Versión estándar americana, 1901; Versión estándar revisada, 1952; Biblia viva, 1972; Nova Versión Internacional, 1973; Today’s English Version (Good News Bible), 1976; Nova versión King James, 1982; e estándar inglésVersión, 2001.
Fontes
- O Almanaque da Biblia ; J.I. Packer, Merrill C. Tenney; William White Jr., editores
- Como entrar na Biblia ; Stephen M. Miller
- Christiancourier.com
- Jewishencyclopedia.com
- Historyworld.net
