Mengapa Penganut Buddha Mengelakkan Keterikatan?

Prinsip tidak terikat adalah kunci untuk memahami dan mengamalkan Buddhisme, tetapi seperti banyak konsep dalam falsafah agama ini, ia boleh mengelirukan dan bahkan tidak menggalakkan pendatang baru.

Reaksi sebegini adalah perkara biasa di kalangan orang, terutamanya di Barat, apabila mereka mula meneroka agama Buddha. Jika falsafah ini sepatutnya mengenai kegembiraan, mereka tertanya-tanya, maka mengapa ia menghabiskan begitu banyak masa untuk mengatakan bahawa hidup ini penuh dengan penderitaan ( dukkha ), bahawa tidak terikat adalah matlamat, dan bahawa pengiktirafan kekosongan ( shunyata ) adalah satu langkah ke arah pencerahan?

Agama Buddha sememangnya falsafah kegembiraan. Salah satu sebab kekeliruan di kalangan pendatang baru adalah hakikat bahawa konsep Buddha berasal dari bahasa Sanskrit, yang perkataannya tidak selalu mudah diterjemahkan ke dalam bahasa Inggeris. Satu lagi ialah hakikat bahawa kerangka rujukan peribadi orang Barat jauh berbeza daripada budaya Timur.

Pengambilan Utama: Prinsip Tanpa Keterikatan dalam Buddhisme

• Empat Kebenaran Mulia ialah asas agama Buddha. Mereka telah dihantar oleh Buddha sebagai jalan menuju nirwana, keadaan kegembiraan yang kekal.
• Walaupun Kebenaran Mulia menyatakan bahawa kehidupan adalah penderitaan dan kemelekatan adalah salah satu punca penderitaan itu, kata-kata ini bukanlah terjemahan yang tepat daripada istilah asal Sanskrit.
• Perkataan dukkha akan lebih baik diterjemahkan sebagai "tidak memuaskan," bukannyapenderitaan.
• Tiada terjemahan tepat bagi perkataan upadana , yang dirujuk sebagai lampiran. Konsep ini menekankan bahawa keinginan untuk melekat pada sesuatu adalah bermasalah, bukannya seseorang mesti melepaskan segala yang dicintai.
• Melepaskan khayalan dan kejahilan yang menyemarakkan keperluan untuk keterikatan boleh membantu menamatkan penderitaan. Ini dicapai melalui Jalan Mulia Berunsur Lapan.

Untuk memahami konsep tanpa keterikatan, anda perlu memahami tempatnya dalam struktur keseluruhan falsafah dan amalan Buddha. Premis asas agama Buddha dikenali sebagai Empat Kebenaran Mulia.

Asas Agama Buddha

Kebenaran Mulia Pertama: Kehidupan Adalah “Penderitaan”

Buddha mengajar bahawa kehidupan seperti yang kita tahu sekarang ini penuh dengan penderitaan, bahasa Inggeris yang paling dekat terjemahan perkataan dukkha. Perkataan ini mempunyai banyak konotasi, termasuk "tidak memuaskan," yang mungkin merupakan terjemahan yang lebih baik daripada "penderitaan." Untuk mengatakan bahawa hidup menderita dalam erti kata Buddha adalah untuk mengatakan bahawa ke mana sahaja kita pergi, kita diikuti oleh perasaan samar-samar bahawa perkara-perkara tidak sepenuhnya memuaskan, tidak betul. Pengiktirafan ketidakpuasan hati ini adalah apa yang disebut oleh penganut Buddha sebagai Kebenaran Mulia Pertama.

Walau bagaimanapun, adalah mungkin untuk mengetahui sebab penderitaan atau ketidakpuasan hati ini, dan ia datang daripada tiga sumber. Pertama, kami tidak berpuas hati kerana kami tidak berpuas hatibenar-benar memahami sifat sebenar sesuatu. Kekeliruan ( avidya) ini paling kerap diterjemahkan sebagai kejahilan , dan ciri prinsipnya ialah kita tidak menyedari kesalinghubungan semua perkara. Kami membayangkan, sebagai contoh, terdapat "diri" atau "Saya" yang wujud secara bebas dan berasingan daripada semua fenomena lain. Ini mungkin salah tanggapan utama yang dikenal pasti oleh agama Buddha, dan ia bertanggungjawab untuk dua sebab berikutnya untuk penderitaan.

Kebenaran Mulia Kedua: Inilah Sebab-Sebab Penderitaan Kita

Reaksi kita terhadap salah faham tentang keterpisahan kita di dunia ini membawa kepada sama ada keterikatan/kepatuhan atau kebencian/kebencian. Adalah penting untuk mengetahui bahawa perkataan Sanskrit untuk konsep pertama, upadana , tidak mempunyai terjemahan yang tepat dalam bahasa Inggeris; makna literalnya ialah "bahan api", walaupun ia sering diterjemahkan sebagai "keterikatan". Begitu juga, perkataan Sanskrit untuk kebencian/kebencian, devesha , juga tidak mempunyai terjemahan bahasa Inggeris literal. Bersama-sama, ketiga-tiga masalah ini—kejahilan, kemelekatan/keterikatan, dan keengganan—dikenali sebagai Tiga Racun, dan pengiktirafan mereka membentuk Kebenaran Mulia Kedua.

Kebenaran Mulia Ketiga: Adalah Mungkin untuk Mengakhiri Penderitaan

Buddha juga mengajar bahawa adalah mungkin tidak untuk menderita. Ini adalah pusat kepada keyakinan yang menggembirakan Buddhisme-pengiktirafan bahawa penghentian dukkha boleh. Ini dicapai dengan melepaskan khayalan dan kejahilan yang menyemarakkan keterikatan/kemelekatan dan kebencian/kebencian yang menjadikan hidup begitu tidak memuaskan. Pemberhentian penderitaan itu mempunyai nama yang cukup terkenal kepada hampir semua orang: nirvana .

Kebenaran Mulia Keempat: Inilah Jalan untuk Mengakhiri Penderitaan

Akhirnya, Buddha mengajar satu siri peraturan dan kaedah praktikal untuk bergerak dari keadaan kejahilan/kemelekatan/kebencian ( dukkha ) kepada keadaan kegembiraan/kepuasan yang kekal ( nirwana ). Antara kaedahnya ialah Laluan Lapan Lipatan yang terkenal, satu set cadangan praktikal untuk hidup, direka untuk menggerakkan pengamal di sepanjang laluan ke nirwana.

Prinsip Ketiadaan Keterikatan

Ketiadaan keterikatan, maka, benar-benar penawar kepada masalah keterikatan/kemelekatan yang diterangkan dalam Kebenaran Mulia Kedua. Jika kemelekatan/berpaut adalah keadaan mencari kehidupan yang tidak memuaskan, maka wajarlah bahawa tidak terikat ialah keadaan yang kondusif untuk kepuasan dengan kehidupan, keadaan nirvana .

Walau bagaimanapun, adalah penting untuk ambil perhatian bahawa nasihat Buddha bukanlah untuk menjauhkan diri daripada orang-orang dalam hidup anda atau daripada pengalaman anda, tetapi lebih kepada sekadar mengenali bukan keterikatan yang wujud pada mulanya. Ini adalah perbezaan yang agak penting antara Buddha dan falsafah agama lain. Sedangkan agama lain mencariuntuk mencapai beberapa keadaan rahmat melalui kerja keras dan penolakan aktif, Buddhisme mengajar bahawa kita sememangnya gembira dan bahawa ia hanyalah masalah menyerah dan melepaskan tabiat dan prasangka yang sesat supaya kita boleh mengalami Buddahood penting yang ada dalam diri kita semua.

Apabila kita menolak ilusi bahawa kita mempunyai "diri" yang wujud secara berasingan dan bebas daripada orang lain dan fenomena, kita tiba-tiba menyedari bahawa tidak perlu melepaskan diri, kerana kita sentiasa saling berkaitan dengan semua perkara di sepanjang masa.

Guru Zen John Daido Loori mengatakan bahawa tidak terikat harus difahami sebagai perpaduan dengan semua perkara:

Untuk hidup tanpa keterikatan bermakna kami menyedari bahawa tidak pernah ada apa-apa untuk dilampirkan atau berpaut pada mulanya. Dan bagi mereka yang benar-benar dapat mengenali ini, ia sememangnya suatu keadaan yang menggembirakan.