نگاهی انتقادی به 7 گناه کبیره

در سنت مسیحی، گناهانی که بیشترین تأثیر را بر رشد معنوی دارند، به عنوان "گناهان مرگبار" طبقه بندی شده اند. اینکه کدام گناهان واجد شرایط این دسته هستند، متفاوت بوده است و متکلمان مسیحی فهرست های مختلفی از جدی ترین گناهانی که ممکن است افراد مرتکب شوند، تهیه کرده اند. گریگوری کبیر چیزی را خلق کرد که امروزه به عنوان فهرست قطعی هفت مورد در نظر گرفته می شود: غرور، حسادت، خشم، دلتنگی، بخل، پرخوری و شهوت.

اگرچه هر یک از آنها می تواند رفتارهای نگران کننده را القا کند، اما همیشه اینطور نیست. به عنوان مثال، خشم را می توان به عنوان پاسخی به بی عدالتی و به عنوان انگیزه ای برای رسیدن به عدالت توجیه کرد. علاوه بر این، این فهرست به رفتارهایی که در واقع به دیگران آسیب می‌رساند نمی‌پردازد و به جای آن بر انگیزه‌ها تمرکز می‌کند: شکنجه و کشتن کسی «گناه مهلک» نیست، اگر انگیزه او عشق باشد نه خشم. بنابراین، «هفت گناه کبیره» نه تنها دارای نقص عمیق هستند، بلکه باعث ایجاد نقص های عمیق تر در اخلاق و الهیات مسیحی شده اند.

غرور و غرور

غرور - یا غرور - اعتقاد بیش از حد به توانایی های خود است، به گونه ای که برای خدا اعتباری قائل نیستید. غرور همچنین عدم اعطای اعتبار به دیگران است - اگر غرور کسی شما را آزار می دهد، پس شما نیز در غرور مقصر هستید. توماس آکویناس استدلال کرد که همه گناهان دیگر از غرور سرچشمه می‌گیرند و این را به یکی از مهم‌ترین گناهانی تبدیل می‌کند که باید روی آن تمرکز کرد:

"عشق بیش از حد به خود علت هر گناه است... ریشهدر حال حاضر مستقیم علیه شهوت؟ مخالفت با حرص و آز و سرمایه داری مسیحیان را به گونه ای ضد فرهنگی می کند که از تاریخ اولیه خود چنین نبوده اند و بعید است که آنها علیه منابع مالی که آنها را تغذیه می کند و امروز آنها را تا این حد چاق و قدرتمند نگه می دارد، مخالفت کنند. امروزه بسیاری از مسیحیان، به ویژه مسیحیان محافظه‌کار، سعی می‌کنند خود و جنبش محافظه‌کارانه‌شان را «ضدفرهنگی» جلوه دهند، اما در نهایت اتحاد آن‌ها با محافظه‌کاران اجتماعی، سیاسی و اقتصادی تنها به تقویت پایه‌های فرهنگ غربی کمک می‌کند.

مجازات

افراد حریص - کسانی که گناه مرگبار طمع را مرتکب شده اند - در جهنم با جوشاندن زنده در روغن تا ابد مجازات خواهند شد. به نظر می رسد هیچ ارتباطی بین گناه طمع و مجازات جوشاندن در روغن وجود ندارد، مگر اینکه آنها را در روغن کمیاب و گرانبها بپزند.

تنبلی و تنبلی

تنبلی در بین هفت گناه کبیره اشتباه فهمیده شده است. اغلب به عنوان تنبلی صرف در نظر گرفته می شود، به طور دقیق تر به عنوان بی تفاوتی ترجمه می شود. وقتی فردی بی تفاوت است، دیگر به انجام وظیفه خود در قبال دیگران یا خدا اهمیتی نمی دهد و باعث می شود که رفاه معنوی خود را نادیده بگیرد. توماس آکویناس این تنبلی را نوشته است:

"...اگر انسان را چنان ستم کند که او را به کلی از کارهای خوب دور کند، شر است."

برچیدن گناه تنبلی

محکوم کردنتنبلی به عنوان یک گناه به عنوان راهی برای فعال نگه داشتن مردم در کلیسا عمل می کند، در صورتی که متوجه شوند که دین و خداباوری واقعا چقدر بی فایده هستند. سازمان‌های مذهبی به افرادی نیاز دارند که برای حمایت از هدف، که معمولاً به عنوان «طرح خدا» توصیف می‌شود، فعال بمانند، زیرا چنین سازمان‌هایی چیزی با ارزش تولید نمی‌کنند که در غیر این صورت باعث ایجاد هر نوع درآمدی شود. بنابراین، مردم باید تشویق شوند تا زمان و منابع خود را «داوطلبانه» برای درد تنبیه ابدی اختصاص دهند.

بزرگترین تهدید برای دین، مخالفت ضد دینی نیست، زیرا مخالفت به این معناست که دین همچنان مهم یا تأثیرگذار است. بزرگترین تهدید برای دین واقعاً بی تفاوتی است زیرا مردم نسبت به چیزهایی که دیگر اهمیتی ندارند بی تفاوت هستند. وقتی افراد زیادی نسبت به یک دین بی تفاوت باشند، آن دین بی ربط شده است. افول دین و خداباوری در اروپا بیشتر به این دلیل است که مردم دیگر اهمیتی نمی دهند و دین را دیگر مرتبط نمی دانند تا اینکه منتقدان ضد مذهبی مردم را متقاعد می کنند که دین اشتباه است.

تنبیه

تنبل - افرادی که گناه مرگبار تنبلی را مرتکب می شوند - در جهنم با انداختن در گودال مارها مجازات می شوند. مانند سایر مجازات‌های گناهان مرگبار، به نظر می‌رسد ارتباطی بین تنبلی و مار وجود ندارد. چرا تنبل را در آب یخ زده یا روغن در حال جوش قرار نمی دهیم؟ چرا آنها را مجبور نمی کنیم که از رختخواب بلند شوند و به سر کار بروندتغییر دادن؟

برچیدن گناه غرور

آموزه مسیحی در برابر غرور، مردم را تشویق می کند که در برابر مقامات دینی تسلیم شوند. برای تسلیم شدن به خدا، بنابراین قدرت کلیسا را ​​افزایش می دهد. لزوماً هیچ مشکلی با غرور وجود ندارد زیرا غرور در کاری که انجام می دهد اغلب قابل توجیه است. مطمئناً نیازی نیست که هیچ خدایی را به خاطر مهارت ها و تجربه هایی که باید خرج می کند اعتبار بخشید. یک عمر در حال رشد و کمال است؛ استدلال های مسیحی برعکس، صرفاً در خدمت هدف قرار دادن زندگی انسان و توانایی های انسانی است. همچنین درست است که اعتماد به نفس بسیار کم می تواند مانع از دستیابی افراد به پتانسیل کامل خود شود.اگر افراد نپذیرند که دستاوردهای آنها متعلق به خودشان است، متوجه نخواهند شد که حفظ پشتکار و دستیابی به آینده به عهده آنهاست.

مجازات

افراد مغرور - کسانی که مرتکب گناه مرگبار غرور شده اند - گفته می شود که در جهنم با "شکستن روی چرخ" مجازات می شوند. معلوم نیست این مجازات خاص چه ارتباطی با حمله به غرور دارد. شاید در قرون وسطی شکستن روی چرخ مجازاتی تحقیرآمیز بود که باید تحمل کرد. در غیر این صورت، چرا توسط مجازات نمی شوداینکه مردم به شما بخندند و توانایی های شما را تا ابد مسخره کنند؟

حسادت و حسود

حسادت میل به تصاحب آنچه دیگران دارند، خواه اشیاء مادی، مانند اتومبیل یا ویژگی های شخصیتی، یا چیزهای احساسی تر مانند دیدگاه مثبت یا صبر است. . طبق سنت مسیحی، حسادت به دیگران باعث می شود که برای آنها خوشحال نباشیم. آکویناس نوشت که حسادت:

"... مخالف صدقه است، روح از آنجا حیات معنوی خود را می گیرد... صدقه به خیر همسایه ما شادی می کند، در حالی که حسد بر آن اندوهگین می شود."

از بین بردن گناه حسادت

فیلسوفان غیر مسیحی مانند ارسطو و افلاطون استدلال کردند که حسادت منجر به میل به نابود کردن کسانی می شود که مورد حسادت قرار می گیرند تا از داشتن هر چیزی جلوگیری شود. بنابراین حسادت به عنوان نوعی رنجش تلقی می شود.

گناه ساختن حسادت این اشکال را دارد که مسیحیان را تشویق می کند که به جای اعتراض به قدرت ناعادلانه دیگران یا تلاش برای به دست آوردن آنچه دیگران دارند، به آنچه که دارند راضی باشند. ممکن است حداقل برخی از حالت های حسادت ناشی از این باشد که برخی به ناحق دارایی یا کمبود آنها هستند. بنابراین حسادت می تواند مبنایی برای مبارزه با بی عدالتی باشد. اگرچه دلایل موجهی برای نگرانی در مورد رنجش وجود دارد، احتمالاً نابرابری ناعادلانه‌تر از رنجش ناعادلانه در جهان وجود دارد.

تمرکز بر احساسات حسادت و محکوم کردن آنها به جای بی عدالتی ایجاد شدهاین احساسات به بی عدالتی اجازه می دهد تا بدون چالش ادامه یابد. چرا باید از اینکه کسی قدرت یا دارایی هایی را که نباید داشته باشد به دست می آورد خوشحال باشیم؟ چرا نباید برای کسی که از ظلم سود می برد اندوهگین شویم؟ به دلایلی خود بی عدالتی گناهی مهلک محسوب نمی شود. حتی اگر نارضایتی احتمالاً به بدی نابرابری ناعادلانه باشد، چیزهای زیادی در مورد مسیحیت می‌گوید که زمانی به عنوان گناه شناخته می‌شد، در حالی که دیگری اینگونه نبود.

مجازات

افراد حسود - کسانی که مرتکب گناه مرگبار حسادت شده اند - در جهنم با غوطه ور شدن در آب یخ زده برای همیشه مجازات خواهند شد. مشخص نیست چه نوع ارتباطی بین مجازات حسادت و تحمل آب یخ زده وجود دارد. آیا قرار است سرما به آنها بیاموزد که چرا آرزو کردن آنچه دیگران دارند اشتباه است؟ آیا قرار است امیال آنها را سرد کند؟

پرخوري و پرخوري

پرخوري معمولاً با خوردن بيش از حد همراه است، اما مفهوم گسترده‌تري دارد که شامل تلاش براي مصرف بيشتر از هر چيزي که واقعاً نياز داريد، از جمله غذا است. توماس آکویناس نوشت که شکم پرستی در مورد این است:

"...نه هیچ میل به خوردن و آشامیدن، بلکه یک میل بی حد و حصر...ترک حکم عقل، که در آن خیر فضیلت اخلاقی است."

بنابراین عبارت "پرخور برای مجازات" آنقدرها که تصور می شود استعاری نیست.

علاوه بر ارتکاب گناه مهلک پرخوری با خوردن زیاد،می توان این کار را با مصرف بیش از حد منابع در کل (آب، غذا، انرژی)، با صرف بی رویه برای داشتن غذاهای غنی، با صرف بی رویه برای داشتن مقدار زیادی از چیزی (ماشین، بازی، خانه، موسیقی و غیره) انجام داد. به همین ترتیب. شکم پرستی می تواند به عنوان گناه مادی گرایی افراطی تعبیر شود و در اصل تمرکز بر این گناه می تواند جامعه ای عادلانه تر و عادلانه تر را تشویق کند. با این حال، چرا واقعاً این اتفاق نیفتاده است؟

از بین بردن گناه پرخوری

اگرچه این نظریه ممکن است جذاب باشد، در عمل آموزه مسیحی که شکم خوری یک گناه است، راه خوبی برای تشویق کسانی است که خیلی کم دارند به نخواستن بیشتر و به به مقدار کمی که می توانند مصرف کنند راضی باشند، زیرا بیشتر آنها گناه خواهد بود. با این حال، در عین حال، کسانی که قبلاً بیش از حد مصرف می‌کنند تشویق نشده‌اند که کمتر مصرف کنند تا فقرا و گرسنگان بتوانند به اندازه کافی مصرف کنند.

مصرف بیش از حد و مصرف "مشاهده" مدتهاست که به رهبران غربی به عنوان ابزاری برای نشان دادن وضعیت اجتماعی، سیاسی و مالی بالا خدمت کرده است. حتی خود رهبران مذهبی نیز مسلماً در شکم خواری مقصر بوده اند، اما این به عنوان تمجید از کلیسا توجیه شده است. آخرین باری که حتی شنیدید که یکی از رهبران اصلی مسیحی شکم خواری را برای محکوم کردنش جدا کرد، چه زمانی بود؟

برای مثال، ارتباطات سیاسی نزدیک بین رهبران سرمایه داری و مسیحیان محافظه کار در جمهوری خواه را در نظر بگیرید.مهمانی - جشن. اگر مسیحیان محافظه‌کار با همان شور و حرارتی که در حال حاضر علیه شهوات انجام می‌دهند شروع به محکوم کردن حرص و طمع و شکم‌خوری کنند، چه اتفاقی برای این اتحاد می‌افتد؟ امروزه چنین مصرف و مادی گرایی عمیقاً در فرهنگ غربی ادغام شده است. آنها نه تنها در خدمت منافع رهبران فرهنگی، بلکه رهبران مسیحی نیز هستند.

مجازات

پرخورها - کسانی که مرتکب گناه پرخوری شده اند - در جهنم با تغذیه اجباری مجازات خواهند شد.

شهوت و شهوت

شهوت میل به تجربه لذت های جسمانی و نفسانی است (نه فقط آنهایی که جنبه جنسی دارند). میل به لذت های جسمانی گناه تلقی می شود زیرا باعث می شود نیازها یا احکام معنوی مهم تری را نادیده بگیریم. میل جنسی نیز طبق مسیحیت سنتی گناه دارد زیرا منجر به استفاده از رابطه جنسی برای بیش از تولید مثل می شود.

محکوم کردن شهوت و لذت جسمانی بخشی از تلاش کلی مسیحیت برای ترویج زندگی پس از مرگ در این زندگی و آنچه که ارائه می دهد است. این به افراد کمک می‌کند تا این دیدگاه را که جنسیت و تمایلات جنسی فقط برای تولید مثل وجود دارد، محدود کنیم، نه برای عشق یا حتی فقط برای لذت بردن از خود اعمال. تحقیر لذت‌های جسمانی، و به‌ویژه تمایلات جنسی، یکی از جدی‌ترین مشکلات مسیحیت در طول تاریخ آن بوده است.

محبوبیت شهوت به عنوان گناه را می توان با این واقعیت تأیید کرد که بیشتر نوشته می شوددر محکومیت آن تقریباً برای هر گناه دیگری. همچنین این یکی از تنها هفت گناه مرگبار است که مردم همچنان آن را گناهکار می دانند.

در برخی جاها به نظر می رسد که کل طیف رفتار اخلاقی به جنبه های مختلف اخلاق جنسی و اهتمام به حفظ خلوص جنسی تقلیل یافته است. این امر به ویژه در مورد راست مسیحی صادق است - بی دلیل نیست که تقریباً همه چیزهایی که آنها در مورد "ارزش ها" و "ارزش های خانوادگی" می گویند شامل جنسیت یا تمایلات جنسی به شکلی است.

مجازات

افراد شهوتران - کسانی که مرتکب گناه مرگبار شهوت هستند - در جهنم با خفه شدن در آتش و گوگرد مجازات می شوند. به نظر می رسد که ارتباط چندانی بین این و خود گناه وجود ندارد، مگر اینکه فرض کنیم که شهوتران وقت خود را با "خفه شدن" با لذت جسمانی سپری کرده اند و اکنون باید خفه شدن توسط عذاب جسمی را تحمل کنند.

خشم و خشم

خشم -- یا خشم -- گناه رد عشق و صبری است که باید نسبت به دیگران احساس کنیم و در عوض تعامل خشونت آمیز یا نفرت انگیز را انتخاب می کنیم. بسیاری از اعمال مسیحی در طول قرن‌ها (مانند تفتیش عقاید یا جنگ‌های صلیبی) ممکن است به نظر به‌خاطر خشم باشد، نه عشق، اما آنها با بیان اینکه دلیل آنها عشق به خدا یا عشق به روح یک شخص است، توجیه شده‌اند. عشق بسیار، در واقع، که لازم بود به آنها آسیب جسمی وارد شود.

محکومیتبنابراین خشم به عنوان یک گناه برای سرکوب تلاش ها برای اصلاح بی عدالتی، به ویژه بی عدالتی های مراجع دینی مفید است. اگرچه این درست است که خشم می تواند به سرعت فرد را به سمت یک افراط گرایی سوق دهد که خود یک بی عدالتی است، اما این لزوماً محکوم کردن خشم را به طور کامل توجیه نمی کند. مطمئناً تمرکز بر خشم را توجیه نمی کند، اما نه بر آسیبی که مردم به نام عشق ایجاد می کنند.

برچیدن گناه خشم

می توان استدلال کرد که مفهوم مسیحی "خشم" به عنوان گناه از دو جهت متفاوت از نقص های جدی رنج می برد. اولاً، هر چقدر هم «گناه‌آمیز» باشد، مقامات مسیحی به سرعت انکار می‌کنند که اعمال خودشان ناشی از آن بوده است. متأسفانه رنج واقعی دیگران در ارزیابی مسائل بی‌اهمیت است. دوم، برچسب "خشم" را می توان به سرعت برای کسانی که به دنبال اصلاح بی عدالتی هایی هستند که رهبران کلیسایی از آن سود می برند، اطلاق کرد.

مجازات

افراد خشمگین - کسانی که مرتکب گناه مرگبار خشم شده اند - در جهنم با قطعه قطعه شدن زنده مجازات می شوند. به نظر می رسد هیچ ارتباطی بین گناه غضب و مجازات تکه تکه شدن وجود نداشته باشد، مگر اینکه قطعه قطعه کردن یک شخص کاری است که یک فرد عصبانی انجام می دهد. همچنین بسیار عجیب به نظر می‌رسد که وقتی مردم به جهنم می‌رسند، «زنده» قطعه قطعه می‌شوند. آیا هنوز نیازی به زنده بودن در آن نیستبه منظور زنده تکه تکه شدن؟

طمع و حریص

طمع - یا بخل - میل به نفع مادی است. این شبیه به شکم پرستی و حسادت است، اما به سود به جای مصرف یا مالکیت اشاره دارد. آکویناس طمع را محکوم کرد زیرا:

"این یک گناه مستقیماً در حق همسایه است، زیرا یک نفر نمی تواند در ثروت های بیرونی زیاده روی کند، بدون اینکه مرد دیگری فاقد آن باشد... این نیز مانند همه گناهان در برابر خداست. گناهان فانی، تا آنجا که انسان چیزهای ابدی را به خاطر چیزهای دنیوی محکوم می کند.»

برچیدن گناه حرص و طمع

امروزه به نظر می رسد مقامات مذهبی به ندرت آن را محکوم می کنند که چگونه ثروتمندان در غرب سرمایه دار (و مسیحی) چیزهای زیادی دارند در حالی که فقرا (هم در غرب و هم در جاهای دیگر) اندکی دارند. این ممکن است به این دلیل باشد که حرص و آز در اشکال مختلف به‌عنوان پایه‌ای برای اقتصاد سرمایه‌داری مدرن است که جامعه غربی بر آن استوار است و کلیساهای مسیحی امروز به طور کامل در آن سیستم ادغام شده‌اند. انتقاد جدی و مستمر از حرص و آز در نهایت منجر به انتقاد مستمر از سرمایه داری می شود و به نظر می رسد تعداد کمی از کلیساهای مسیحی حاضر به پذیرش خطرات ناشی از چنین موضعی باشند.

برای مثال، ارتباطات سیاسی نزدیک بین رهبران سرمایه داری و مسیحیان محافظه کار در حزب جمهوری خواه را در نظر بگیرید. اگر مسیحیان محافظه کار شروع به محکوم کردن حرص و طمع و شکم پرستی با همان شور و اشتیاق کنند، چه اتفاقی برای این اتحاد می افتد.